Έτσι, όπως κινήσαμε

Δημοσίευση: 2.07.2017

Ετικέτες

Κατηγορία

Όπως κινήσαμε μαζί κοντά μισό αιώνα
έτσι και θα τελειώσουμε της ζήσης τη σταγόνα...
Θα με κρατάς, θα σε κρατώ κι όπου 'θελε μας βγάλει
αυτή η στράτα της ζωής, που 'ναι για μας μεγάλη...
Το χέρι μου στο χέρι σου φωλιά και χελιδόνι
δε μ' άφησε ούτε στιγμή να απομείνω μόνη...
Όταν να πέσω πολεμώ κρατάς το αντισκάρι*
δυό χέρια διαφορετικά που γίνηκαν ζευγάρι...
Κι όταν σκοντάψεις που και μια, κρατώ να μη λυγίσεις
και το Θεό παρακαλώ... απ' το χέρι μη μ' αφήσεις.

*αντισκάρι=αντίσταση

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Ο δρόμος

Ο δρόμος

Στη ζωή μου... Άφησα το δρόμο να βγαίνει μπροστά. Να ανοίγεται Να ξεδιπλώνεται... Κάποιες φορές με γύριζε πίσω. Με κοιτούσε περιπαικτικά και Γελούσε! Σαν κάτι να ήθελε να μου πει. Σαν παλιόπαιδο που ήμουν! Ο δρόμος με έχει πλέον προσπεράσει. Δε τον συγκράτησα. Δε τον...

Μετρώντας την απώλεια

Μετρώντας την απώλεια

Τελικά δεν περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτώ Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, Μα σα να σε ήξερα ανέκαθεν. Λείπεις από την ζωή μου, Ακόμα μια φορά, που το "για πάντα" με πρόδωσε. Ακόμα μια φορά, που κομματιάζεται η σιγουριά. Την απώλεια μετρώ, στα πόσα δάκρυα συνηθίζεται. Μα...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Μετρώντας την απώλεια

Μετρώντας την απώλεια

Τελικά δεν περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτώ Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, Μα σα να σε ήξερα ανέκαθεν. Λείπεις από την ζωή μου, Ακόμα μια φορά, που το "για πάντα" με πρόδωσε. Ακόμα μια φορά, που κομματιάζεται η σιγουριά. Την απώλεια μετρώ, στα πόσα δάκρυα συνηθίζεται. Μα...

Ταξίδι πέντε ημερών

Ταξίδι πέντε ημερών

Όλα τα χρώματα της γης όλα τα φώτα της αυγής σε ένα χαμόγελο σου! Άστρο νεκρό του πρωινού μεθάει το χρώμα του ουρανού ξυπνώντας στο όνειρο σου... Να αγγίξω θέλω μια χορδή να ταξιδέψουμε μαζί σε κάθε κύτταρο σου! Και ας μείνω πάλι μια ψυχή χωρίς ταυτότητα και γη μακριά...

Ένας άνθρωπος αληθινός

Ένας άνθρωπος αληθινός

Για εσένα μιλάω Για εσένα, που είσαι αληθινός σε έναν κόσμο αναληθή Για εσένα, που ανθίζουν οι κατιφές και οι γαρδένιες για να σε γνωρίσουν Για εσένα, που η ψυχή σου φωτίζει αβύσσους και γεμίζει δυσαναπλήρωτα κενά Για εσένα, που λες αλήθεια σε όλους εκτός απ’τον εαυτό...

4 σχόλια

4 Σχόλια

  1. Χριστίνα Σουλελέ

    Πολύ τρυφερό το ποίημά σας κ. Χρυσούλα. Έτσι είναι τα χέρια για να κρατούν αντισκάρι. Καλή σας μέρα!

    Απάντηση
  2. Σοφία Ντούπη

    Αγαπημένη μου Χρυσούλα έκλεισες, χώρεσες τόσο όμορφα ολόκληρη τη ζωή σου – μου…στο υπέροχο ποίημα σου, που δεν μπορώ να παρά να πω μπράβο σου!!!
    ”Όταν να πέσω πολεμώ κρατάς το Αντισκάρι* έτσι, έτσι αντιστεκόμαστε στις φουρτούνες κι έτσι μετριέται η αγάπη!!!

    Απάντηση
  3. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ

    Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου Χριστίνα…
    Να είσαι καλά!
    Καλημέρα και καλή συνέχεια…

    Απάντηση
  4. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ

    Πολυαγαπημένη μου Σοφία,

    ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!
    Μακάρι έτσι να είναι ως το ΤΕΛΟΣ…. Να υπάρχει… Και μόνο να υπάρχει ΜΑΣ αρκεί!

    Αγαπώ σας!
    Καλή σας μέρα!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου