Ι
Κάλιο αργά λες
Αδιάζευκτο ποτέ
Παραμονεύει
ΙΙ
Κάλιο αργά λες;
Το ποτέ ως τιμωρός
Παραμονεύει
_
γράφει ο Απόστολος Παλιεράκης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ι
Κάλιο αργά λες
Αδιάζευκτο ποτέ
Παραμονεύει
ΙΙ
Κάλιο αργά λες;
Το ποτέ ως τιμωρός
Παραμονεύει
_
γράφει ο Απόστολος Παλιεράκης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
Στις γειτονιές των ανθρώπων του μόχθου πλανιέται μια πληγωμένη ελπίδα, ψυχής η κραυγή ένα παιδί πεινασμένο που μόλις κρατιέται σ' ένα τραπέζι που κάποιος μοιράζει λιγοστό το ψωμί Τη μέρα εκείνη της κρίσης λαμπρός ο ήλιος καλεί αδικημένους, θλιμμένους στο κόσμο...
Μαβιά σύννεφα ταξιδεύουν στα δυτικά με τον ανάλαφρο ρυθμό παλιού τραγουδιού. Ένα κορίτσι κεντάει στο τελάρο του το τριανταφυλλί του λιόγερμα. Ένα σύννεφο, το ‘συρε μαζί του το σούρουπο, σκάλωσε στα κλαδιά της γαζίας ξεθώριασε το κιτρινάκι της φορεσιάς της...
Οφειλόμενο ιστορικό: Παραλλαγές, σε φόρμα Χαϊκού, στίχων από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη “Καντάτα”, που έχει κατασκηνώσει στην ψυχή μου.
Η επιτυχία της ποίησης είναι όταν μέσα σε λίγους στίχους κρύβονται μεγάλα και πλούσια νοήματα… κι εσύ Απόστολε το κατορθώνεις με άνεση