Ήρθες πάλι κοντά μου·
Κάποιο φθινοπωρινό βράδυ
που η βροχή πλημμύριζε τους δρόμους
Θλίψη
Χτύπησες την πόρτα μου βρεγμένος
και βρήκες εκεί την πιο ευάλωτη
εκδοχή του εαυτού μου
«Δεν έχω ομπρέλα» μου είπες,
στάζοντας νερό και δάκρυα
Σε πήρα στο σαλόνι μου
να σε στεγνώσω,
σου ’δωσα να φορέσεις ρούχα
από ’κείνα που είχες αφήσει
στη ντουλάπα μου
Σε πήρα και σε στέγνωσα
«Θα βγει ο ήλιος» σου είπα
πριν χαθείς στην αγκαλιά μου
σαν πρώτα
Ξημέρωσε και έφυγες πάλι μακριά μου
«Τα λέμε» είπες
πριν προλάβω να πω·
Αντίο
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Εξαιρετική δουλειά και με πολύ εκφραστικές λέξεις. Συγχαρητήρια στην υπέροχη Χριστίνα!
Νομίζω πως είναι το πρώτο ερωτικό ποίημα που στο εξής θα το αποκαλώ… Αγαπημένο μου!
Αγάπη αστείρευτη! Δίχως όρια και περιορισμούς… Και μια αγκαλιά πελώρια! Που είναι ανοιχτή και ικανή να χωρέσει όλη την πλάση!
Γιατί άραγε να αποκαλούμε αυτή την εκδοχή του εαυτού, ως την πιο ευάλωτη; Ενώ θα έπρεπε να είναι η πιο μεγαλειώδης…