Δέκα βήματα
Απαγορεύεται. Γκρίζα σήμανση στο βλέμμα. Υγρασία κόκκινη σε μαύρη πληγή. Το αίμα σαπίζει στους αριθμούς. Ένα, δύο, τρία βήματα. Τέσσερα, πέντε, έξι. Στο έβδομο βήμα η πυκνοκατοικημένη πόλη. Άστεγη. Μυρίζει θάνατο. Κουρέλια τα πένθη της σε κάθε γωνιά. Επόμενο τετράγωνο. Το όγδοο βήμα στην διαδήλωση. Φαντάσματα. Ψίθυροι. Ιαχές ονείρων. Κάποιος πέθανε. Εδώ και τόσον καιρό. Κι ύστερα; Πολλοί πεθαίνουν κάθε μέρα. Εδώ. Παντού. Tο ήξερες;
Κάνεις άλλο ένα βήμα με τα μάτια κλειστά. Να ξεφύγεις. Απ’ τον καθημερινό σου θάνατο. Να μην βλέπεις. Να μην τον βλέπεις. Το ένατο βήμα σε φέρνει στα σύνορα. Ανοίγεις τα μάτια. Δεν είσαι μόνος. Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί; Ποιοι είναι; Άνθρωποι. Πρόσφυγες. Σύντροφοι. Όλοι τους δίχως πρόσωπο. Τρομάζεις. Τα σώματα κινούνται αργά. Όλοι είναι πληγωμένοι. Πού είναι το αίμα; Στάζει βουβό μέσα απ' τα χέρια σου. «Tο αίμα τους είναι πάνω σου» φωνάζει κάποιος. Παγώνεις. Τα σύνορα είναι κλειστά. Δέκα βήματα ήθελες. Δέκα βήματα τους απέμεναν.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Θα μπορούσε να είναι και ποίημα. Ωραίο, πολύ ωραίο Άννα.
Σαν κινηματογραφική ταινία, με τόσο αναπαραστατικές εικόνες. Μπράβο σου, Άννα.
Ενα πολύ ομορφο πεζοποιημα!!!! Σε ευχαριστούμε Άννα!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια, να είστε καλά!
Θέμα που ταράζει.
Κείμενο όμορφο που μετεωρίζεται ανάμεσα στο συγκεκριμένο κι άρα ανεκτό και στο υποβόσκον ανεξέλεγκτο.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ Πουπερμινα!!