Πνίγονται οι ψυχές στη λίμνη Αχερουσία
δάκρυα παγωμένα τις σκεπάζουν
μαύρο πανί στην κουπαστή τα καλοκαίρια
να τις χαϊδέψουν πού είναι τα χέρια

κουμάντο κάνει μόνο ο βαρκάρης
δεν του ξεφεύγουν λεπτομέρειες
κατάματα να τις κοιτάξουν πού είναι τα μάτια
δεύτερη ζωή δεν έχει, ταξιδεύουν για τα υποχθόνια παλάτια

η βάρκα δε σκουριάζει, είναι γλυκό της λίμνης το νερό
άδεια δωμάτια δεν τα δροσίζει αέρας, τέλειωσε κι αυτός
στα έγκατα της εγκατάλειψης κρυμμένοι οι στεναγμοί
ανταριασμένοι κι οι καημοί

απλώνεται το σκοτάδι στο φως
το φιλί ξεχασμένο, σε μια άκρη ξεφτισμένο
τα χείλη κίτρινα κανείς δεν τα φιλάει
τον πόνο όσο-όσο ο βαρκάρης ξεπουλάει

μόλις τον κρότο ακούει της ζωής
που παραδίνεται στη φύση με την προίκα της
ξαφνιάζεται,αλαφιασμένος τρέχει με το φως τ'αποσπερίτη
τις αμαρτίες να ξεπλύνει στου Αχέροντα την κοίτη.

-

γράφει η Ελένη Φλεμετάκη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!