Ελεύθεροι σκοπευτές

20.04.2017 | Δράσεις, Μονόλογοι, Ποίηση | 8 |

Το πλήθος που με περιβάλλει
Τοίχος απροσπέλαστος
Φωνάζω «βοήθεια»
Η κραυγή χάνεται μέσα στο βουητό
Οι συνομιλίες με στοιχειώνουν
Κινήσεις επιθετικές, βλέμματα εχθρικά
Το κορμί μου ζαρώνει φοβισμένο
Μαζεύω τα χέρια στο στήθος
Άμυνα;
Με στριμώχνουν τα συναισθήματα
Διαμελίζονται απ΄την άβυσσο μέσα μου
Η καρδιά βαλτώνει στο στέρνο
Λυγμοί αναδύονται σιγά σιγά
Επίθεση;
«Να προσέχεις τους ελεύθερους σκοπευτές», είπες
Μα δεν το βλέπεις πως είμαι πιο τρομακτική;
Το πλήθος παραμερίζει άτακτα
Οπισθοχώρηση;
Ο δρόμος ανοίγει
Το βήμα οπλίζεται
Βουτάω στο κενό
Ελευθερία;

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Διαβάστε όλους τους Μονολόγους εδώ!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Σχετικά

Επιμέλεια κειμένου

Χαρούλα Σμαρνάκη

Η αγάπη και το πάθος μου για τη μελέτη της ελληνικής γλώσσας αλλά και της κλασικής γραμματείας με οδήγησαν στη Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Τμήμα Φιλολογίας, με ειδίκευση στον Τομέα Κλασικών Σπουδών. Ωστόσο μου άρεσε πάντοτε να γράφω. Ή πιο συγκεκριμένα, μου άρεσε να γράφω περισσότερο από το να μιλάω. Μάλλον από νωρίς πίστεψα στη δύναμη, τη γοητεία του γραπτού λόγου και στον τρόπο που εκφράζεται η ψυχή και τα συναισθήματά της μέσα από αυτόν. Και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω άρθρα, κείμενα, ποίηση και παιδικά παραμύθια. Για να βάζω σε κάποια άκρη του μυαλού μου χωριστά τα καλά από τα άσχημα, τα αληθινά από τα ψεύτικα και μέσα από το παιχνίδισμα και το συνταίριασμα των λέξεων να τους αλλάζω θέση και να γίνονται όλα ξανά από την αρχή. Γράφω για να να ξεθυμώνω με τον κόσμο που ζω και για να θυμώνω περισσότερο με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και δεν πολυκαταλαβαίνω. Και για να μπορώ κάθε βράδυ να ονειρεύομαι πως αυτός ο κόσμος ίσως γίνει κάποτε λίγο καλύτερος.

8 Σχόλια

Ελένη Ιωαννάτου στο 20/04/2017 σε 12:13 μμ

…«Να προσέχεις τους ελεύθερους σκοπευτές», είπες
Μα δεν το βλέπεις πως είμαι πιο τρομακτική;…

Στο στίχο αυτό σταμάτησα και το διάβασα αρκετες φορές, στην αρχή σιγά κι ύστερα δυνατά, στο τέλος δάκρυσα…

Ένιωσα την αλήθεια σου Άννα και ταυτίστηκα σε αρκετά σημεία μαζί σου.

Το ποίημά σου αυτό είναι διαφορετικό, μου άρεσε πάρα πολύ!!!

Εγώ είμαι πιο τρομακτική… Συνήθως αναγνωρίζουμε μόνο το θηρίο των άλλων και όχι το δικό μας. Εύγε Άννα!!!
Απάντηση
Άννα Ρουμελιώτη στο 20/04/2017 σε 5:03 μμ

Τα λόγια σου με τιμούν και με συγκινούν πολύ Ελένη μου!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Απάντηση
Πουπερμίνα στο 20/04/2017 σε 7:03 μμ

Αυτός είναι πράγματι ο κεντρομόλος στίχος, καρφώνει το σύνολο πάνω στα τρία ερωτηματικά!
Απάντηση
'Αννα Ρουμελιώτη στο 20/04/2017 σε 9:10 μμ

Με χαροποιει ιδιαίτερα το πέρασμα και η προσέγγισή σας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Απάντηση
Μάρθα Δήμου στο 21/04/2017 σε 9:20 πμ

Αγαπητή Άννα, αν και οι μέρες είναι αναστάσιμες και χαρμόσυνες δεν παύουν να μας βασανίζουν συναισθήματα, σκέψεις και προ πάντων η ανάγκη απελευθέρωσης απ’ ό, τι μας “πνίγει”. Με το ποίημά σου βλέπεις με θάρρος τον κόσμο γύρω αλλά και βαθιά μέσα σου και η όλη ποιητική διεργασία κορυφώνεται σε πόθο και σε πράξη ελευθερίας. Δυνατό ποίημα, Μπράβο!!!
Απάντηση
Άννα Ρουμελιώτη στο 21/04/2017 σε 10:35 πμ

Βουτιά στο κενό, που δεν είναι και τόσο κενό τελικά, αλλά έχει μέσα του γνώση και συνειδητοποίηση. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όμορφα σχόλιά σου Μάρθα!Να είσαι καλά!
Απάντηση
sofia25164 στο 22/04/2017 σε 10:43 πμ

Αγαπημένη μου Άννα χρόνια πολλά!!! Καιρό είχα να μπω στη σελίδα και είπα να αρχίσω τη βόλτα μου από το υπέροχο ποίημά σου!!! Τι να πω; Νομίζω ότι σε αυτό το ποίημα ξεπέρασες τον εαυτό σου!!! Σ’ ευχαριστώ πολύ…ανταμοιβή ψυχής η βόλτα μου…την αγάπη μου και την καλημέρα μου!!!
Απάντηση
'Αννα Ρουμελιώτη στο 22/04/2017 σε 2:35 μμ

Η ενσυναίσθηση σου Σοφία μου είναι η καλύτερη ανταμοιβή! Χρόνια πολλά και καλά!
Απάντηση