Θα με βρίσκεις
στων χειλιών σου τη μελανιά, να την σκεπάζω όταν κρυώνει.
Στο φιλί το μεθυσμένο θα με γεύεσαι
εκεί στην άκρη των στεναγμών του.
Για κέρασμα στην ανήμερη μνήμη σου
στις νύχτες που σ’ αγάπαγα με άφησα κρυμμένη.
Στου ήλιου την πρώτη φεγγοβολή
το φλογωμένο στέρνο σου να θωπεύω
κι απόκρυφα το χάδι μου πάνω του να σεργιανάω.
Θα με βλέπεις
τον έρωτά να σου ποιώ
στο μυριοστόλιστο σκοτάδι της πηγής σου.
Τα αναγαλλιασμένα χείλη σου να κορφολογώ
και ζωή να σταλάζεις πάνω στη βρεγμένη χλόη.
Θα με νιώθεις
στο ανταρεμένο στήθος σου να αποκοιμιέμαι
και το άγριο μέλι μου να βλασταίνει την ψυχή σου.
Με την εμβόλιμη λαβωματιά σου ν’ αναριγώ
και την ελπίδα μου να διψά για το ανάβλυσμά σου.
Θα με ακολουθείς
με λαχτάρα σ’ ένα ταξίδι μυστικό σε ίχνη ενωμένα
και τ’ όνειρο στο σώμα σου θα στάζει μια νοτισμένη γλύκα.
Μέσα σε κείνη την κρυφή περπατησιά θα ζεις την αμαρτία
όταν το μερωμένο αγρίμι μου θα σου γέρνει το κορμί
και η ανάσα μου τον ουρανίσκο σου θα γλυκαίνει.

_

γράφει η Βίκυ Δρακουλαράκου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!