Κενό
Δεν ξανάδαν φως αυτά τα μάτια.
Μόνο το απέραντο κενό
και ένα γιασεμί γερτό στο παραθύρι,
με θέα την ερημιά.
Και η νύχτα έμεινε παντοτινή στο περβάζι του παραθύρου μου.
Δίχως άστρο, δίχως αγέρα, δίχως ουρανό.
Και το φεγγάρι που ελπίζεις,
δε θα ’ρθει,
χάθηκε πια.
Γιατί οι ελπίδες πουθενά δε χρησιμεύουν.
Είναι χαρτιά και καίγονται,
απ’ τη φωτιά του άπιαστου ονείρου.
_
γράφει η Άντια Αδαμίδου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
είναι χαρτιά και καίγονται ε; Ωραίο Αντια
Είναι Μάχη μου!!!!
Δυνατό πολύ …οι τελευταίοι στίχοι ειδικά!!Μου άρεσε πάρα πολύ!!
Ευχαριστώ πολύ!
Μπράβο Αντια.Είσαι αστέρι.Αυτά είναι τα απραγματοποιητα όνειρα μας,οι χαμένες ελπίδες μας!!!