Δεν ξανάδαν φως αυτά τα μάτια.
Μόνο το απέραντο κενό
και ένα γιασεμί γερτό στο παραθύρι,
με θέα την ερημιά.
Και η νύχτα έμεινε παντοτινή στο περβάζι του παραθύρου μου.
Δίχως άστρο, δίχως αγέρα, δίχως ουρανό.
Και το φεγγάρι που ελπίζεις,
δε θα ’ρθει,
χάθηκε πια.
Γιατί οι ελπίδες πουθενά δε χρησιμεύουν.
Είναι χαρτιά και καίγονται,
απ’ τη φωτιά του άπιαστου ονείρου.
_
γράφει η Άντια Αδαμίδου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Μια θολή σκοτεινιά κι έν’ αγέρι χλωμό θα σε φέρει, σε παντέρμη αμμουδιά της σιωπής λειτουργιά, αλισάχνης αστέρι. Θα ’μαι πίσω από ’κεί, στης σιγής τη βοή η καρδιά απαγγέλει με πάθος. Δεν θα μείνω πολύ κι έχει αρχίσει βροχή στων ματιών σου τ’ απάνεμο βάθος. Σε ξωκλήσι...
Και ύστερα από το ξάφνιασμα και την απορία, την αίσθηση απειλής και τον έκδηλο φόβο στο βέβηλο αναρώτημα για τη σκιά της πανδημίας, προσέτρεξαν ομόλογοι οι πρεσβευτές της γνώσης, της συγκροτημένης σκέψης και επώδυνης αλήθειας, ως ώριμη ανάγκη των καιρών και της...
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
είναι χαρτιά και καίγονται ε; Ωραίο Αντια
Είναι Μάχη μου!!!!
Δυνατό πολύ …οι τελευταίοι στίχοι ειδικά!!Μου άρεσε πάρα πολύ!!
Ευχαριστώ πολύ!
Μπράβο Αντια.Είσαι αστέρι.Αυτά είναι τα απραγματοποιητα όνειρα μας,οι χαμένες ελπίδες μας!!!