Δεν ξανάδαν φως αυτά τα μάτια.
Μόνο το απέραντο κενό
και ένα γιασεμί γερτό στο παραθύρι,
με θέα την ερημιά.
Και η νύχτα έμεινε παντοτινή στο περβάζι του παραθύρου μου.
Δίχως άστρο, δίχως αγέρα, δίχως ουρανό.
Και το φεγγάρι που ελπίζεις,
δε θα ’ρθει,
χάθηκε πια.
Γιατί οι ελπίδες πουθενά δε χρησιμεύουν.
Είναι χαρτιά και καίγονται,
απ’ τη φωτιά του άπιαστου ονείρου.
_
γράφει η Άντια Αδαμίδου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Διαβάστε κι αυτά
Οι μέρες φεύγουν άβουλες, νωθρές κυλούν οι νύκτες με ορχήστρα μοιάζει η ζωή που έχασε τον τόνο δίχως σκουριά σταμάτησαν το μέτρημα οι δείκτες στάθηκαν σαν να ‘ναι φιλί, μηδένισαν το χρόνο... Αποκοιμήθηκε η ανατολή, αλάργεψε η δύση σταμάτησε και η ψυχή δάκρυα να...
Ταξιδιώτη αέναε στο γνέψιμό μου αποκρίθηκες. Στης λήθης τ’ ακρογιάλι ξεκουράσου. Βότσαλα μικρά οι αναμνήσεις λαχταρούν την αλμύρα, στη σάρκα τους λουσμένη. Να γευτούν στα χείλη τον αφρό της ελπίδας και να μεθύσουν απ’ τα τσαλακωμένα βήματά σου. Η σιωπή σκεπάζει τη...
Ένα παραλήρημα της αγαστής συνεργασίας νόησης, αίσθησης, το οποίο φανερώνει την εκμυστήρευση της φαντασίας.
είναι χαρτιά και καίγονται ε; Ωραίο Αντια
Είναι Μάχη μου!!!!
Δυνατό πολύ …οι τελευταίοι στίχοι ειδικά!!Μου άρεσε πάρα πολύ!!
Ευχαριστώ πολύ!
Μπράβο Αντια.Είσαι αστέρι.Αυτά είναι τα απραγματοποιητα όνειρα μας,οι χαμένες ελπίδες μας!!!