Και φτάνει η ώρα να το πεις.
Δεν το πιστεύεις.
Δεν το σκεφτόσουν ποτέ. Κι όμως…

Μέχρι εδώ.
Και το εννοείς με όλο σου το είναι.

Δίνεις, δίνεις, δίνεις…
Δεν περιμένεις να πάρεις.
Θέλεις μονάχα ένα χαμόγελο
και αντί γι’ αυτό
εισπράττεις θυμό, κατηγόριες…

Στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο
και πυροβολείς στο μισό μέτρο
και ζητάς συγγνώμες
και περιμένεις…

Μέχρι εδώ…
Φτάνει πια…
Τι ζητάς;
Ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά,
ένα ζεστό βλέμμα,
ένα φιλί, βρε αδερφέ…

Και εκεί που δεν σε περιμένουν
σε βλέπουν να παίρνεις τα τσιγάρα σου,
μια ζακέτα
και χωρίς κινήσεις θυμού,
ανοίγεις την πόρτα
τους κοιτάζεις,
χαμογελάς,
ψιθυρίζεις
«μέχρι εδώ»
και ροβολάς τις σκάλες.

Ο δροσερός αέρας σού χαϊδεύει το πρόσωπο
κι εσύ
εξακολουθείς να χαμογελάς,
ενώ δάκρυα αυλακώνουν τα μάγουλά σου
και σαν απομακρύνεσαι,
φωνάζεις
«Μέχρι εδώ… Φτάνει πια…»

_

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!