Μια ξένη
Ζωγραφίζω γαλάζια πουλιά στο λευκό μου χαρτί
Η ανάσα μου είναι κομμένη
Η ζωή μου είναι μια ξένη
Το χέρι, που κρατάει το μολύβι, δεν είναι δικό μου
Νιώθω το σώμα μου να σαλεύει στεγνό και άδειο
Αχνό περίγραμμα στο χώρο
Δε με αναγνωρίζω, δεν είμαι εγώ αυτή
Η ζωή μου είναι μια ξένη
Είμαι μια ξένη
Επαναλαμβάνω τούτη τη διαπίστωση μέσα μου
Το χέρι τότε τραβάει με μανία
Τεθλασμένες γραμμές πάνω στο χαρτί μου
Τα πουλιά ζωντανεύουν και προσπαθούν να πετάξουν
Σκίζουν το χαρτί με το ράμφος και τα νύχια τους
Τσαλαπατάνε τις γραμμές, που δεν έχουν σχήμα
Τα φτερά τους πληγώνονται
Η ζωή τους είναι φυλακισμένη
Τα γαλάζια πουλιά μου αιμορραγούν
Κι εγώ κρατάω σφιχτά το μολύβι στο χέρι μου
«όχι, δεν τα ζωγράφισα εγώ», ουρλιάζω
«όχι δεν ήμουν εγώ,όχι»
Κι όμως είμαι
Κι όμως, η ζωή μου είναι μια ξένη
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Αχ βρε Άννα μου πόσο με συγκινεί η αλήθεια σου!!! Παρα πολύ μου άρεσε!!!
Πόσο σε νιώθω όταν λες πως η ζωή μου είναι μια ξένη, εγώ είμαι μια ξένη!!!
Νομίζουμε πως γνωρίζουμε τον εαυτό μας, εχουμε την αυταπάτη πως ξέρουμε. Έρχονται όμως κάτι ώρες δύσκολες που αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχεις την παραμικρή ιδέα του ποιος είσαι. Πολλά τα πρόσωπα! Όταν όμως το συνειδητοποιήσεις, αλλάζεις θέση και τουλάχιστον δεν βρίσκεσαι εκτός πραγματικότητας.
Σ’ ευχαριστώ Άννα μου!!
ΜΠΡΑΒΟ σου!!!
Συνεχώς θα ανακαλύπτουμε πράγματα για τον εαυτό μας, που θα εκπλήσουν ακόμα και εμάς τους ίδιους. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ Άννα!!! Μου άρεσε πάρα πολύ.
Σας ευχαριστώ πολύ και τις δυο σας!Να είστε καλά!