Σιχάθηκα, έλεγες, αυτήν τη φυλακή
Είναι μικρή και δε χωράει τη ζωή σου
Σου ‘δίνε ο αέρας παγωμένες μαχαιριές
Κι έτσι, όπως έτρεμες, μάτωνε το κορμί σου.

Ξεθωριασμένος από μπόρες και πληγές
Έψαχνες χρώμα κάτι βράδια μες τα πάρκα
Μα εκεί τον ήλιο δεν αντάμωσες ποτέ
Τα μάτια άνοιγες, μόνο να κάνεις πλάκα.

Στράγγισες όλους του κλαδιού σου τους χυμούς
Κίτρινο φύλλο στροβιλίζεσαι στον δρόμο
Το θρόισμά σου σαν Δεκέμβρη δειλινό
Ποτέ σου άνοιξη. Μόνο χειμώνας. Μόνο!

Και στα παγκάκια αντί να γράφεις σ’ αγαπώ
Βαθιά κοιμόσουνα να λες πως ταξιδεύεις
Βαρκάρη πλήρωνες στην άλλη για να πας
Και από εκεί αυτό τον κόσμο ν’ αγναντεύεις.

Μες τα στενά αναζητούσες λευτεριά
Κανείς δε σ’ έβρισκε εκεί, μόνο οι νύχτες
Τ’ άστρα σού θύμιζαν πως ήσουνα παιδί
Τα θύματα έλεγες πως φταιν, κι όχι οι θύτες.

Στράγγισες όλους του κλαδιού σου τους χυμούς
Κίτρινο φύλλο στροβιλίζεσαι στον δρόμο
Το θρόισμά σου σαν Δεκέμβρη δειλινό
Ποτέ σου άνοιξη. Μόνο χειμώνας. Μόνο!

Ποτέ δεν πήρες τη ζωή σου μετρητοίς
Πάντα με δόσεις πλήρωνες για να ‘σαι μόνος
Κι όταν σε έλουζε ιδρώτας παγερός
Ήξερες πάντα πώς να φύγει αυτός ο πόνος

Στράγγισες όλους του κλαδιού σου τους χυμούς
Κίτρινο φύλλο στροβιλίζεσαι στον δρόμο
Το θρόισμά σου σαν Δεκέμβρη δειλινό
Ποτέ σου άνοιξη. Μόνο χειμώνας. Μόνο!

Μα ήταν, θυμάμαι, ενός Δεκέμβρη δειλινό
Το χιόνι σού ‘μοιαζε , είχατε ίδιο χρώμα.
Το θρόισμα έπαψε ή ήτανε βουβό
Και ήρθε η άνοιξη.

_

γράφει ο Γιάννης Πανδρεμένος

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!