Την ίδια πορεία διανύουμε. Την ίδια θάλασσα αντικρίζουμε. Με διαφορετικό τρόπο βαδίζουμε.

Άλλος όρθιος, με τα δυο του πόδια. Ορθό το ανάστημά του. Ο διπλανός κρατάει μαγκούρα για στήριξη. Ο επόμενος, ζωώδης, με πόδια και χέρια.

Άλλος, έρποντας, δίχως βιασύνη. «Είμαι πιο ξεκούραστος για να απολαμβάνω τον ουρανό» είπε. «Τον ουρανό από τη γη;» αναρωτήθηκα. Να κι εκείνοι με τα ξίφη, τα τόξα, την ασπίδα και την πανοπλία τους. Έτοιμοι! Για δες κι εκείνους… κρατούν μόνο την ιδέα και πορεύονται. Άλλοι κλείνουν τα μάτια, άλλοι απλά δε βλέπουν κι άλλοι δανείζονται ακόμα και το χαμόγελο. Είναι εκείνοι που δείχνουν τη θύρα τού φεγγαριού κι εκείνοι που αντικρίζουν τον ήλιο.

Διαφορετικοί κι οι δρόμοι που επιλέγουμε.

Οδόστρωμα, χωματόδρομος, μονοπάτι... Έλα, να κοιτάξουμε χαμηλά προς το λόγο του χωριού και της πόλης. Να περπατήσουμε στην ακρογιαλιά συλλέγοντας κοχύλια, να κολυμπήσουμε αποφεύγοντας την τρικυμία, τα τέρατα και τις συμπληγάδες ή μήπως να κινήσουμε προς τα όρη, τα άγρια βουνά; Δυσβάσταχτος και τούτος ο δρόμος. Γεμάτος κακοτράχαλες πλαγιές, κατολισθήσεις, καταιγίδες και κεραυνούς.

Στον αγέρα να παραδοθείς, πλησίον του λόγου το αληθές…

Όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, στο ίδιο σημείο θα επιστρέψεις. Άλλωστε, άκουσα, πως το σημείο εκκίνησης και λήξης είναι πάντα στατικό, ένα και το αυτό.

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου

Διαβάστε όλες τις Μικρές ιστορίες εδώ

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!