Οι στίχοι που σμίλεψες ποιητή μου,

με την πένα σου

τόσα βράδια,

τόσα απομεσήμερα του Αυγούστου,

αντηχούν με τη σιωπή τους,

τα βροντόφωνα μηνύματά τους,

εκεί στην άκρη του απείρου,

στις γειτονιές κάθε ονείρου.

Οι στίχοι που σμίλεψες ποιητή μου, 

μες στο μυαλό μου,

αχούν με αντίλαλο δριμύ,

σαν νιώθω την καρδιά κουρασμένη

από της ζωής την αλήθεια,

την πεζή καθημερινότητα,

την άνοστη και ωμή.

Οι στίχοι σου, τα παράπονα σου,

τα θέλω σου, τα μη και τα ΝΑΙ,

έγιναν τραγούδι με καημό και σεκλέτι,

στα χείλη μου σαν αμανέ.

Ο έρωτας, ο ανεκπλήρωτος,

ο μέγας και ο επίμονος

εσύ ο ποιητής μου,

ο γίγαντας, ο εραστής μου.

Εσύ, όλα μου!

Πάμε να φύγουμε μακριά εμείς...

Όλοι εμείς που ζούμε,

έξω από την πλάνη και το ψέμα

αυτού του κόσμου,

είναι συνήθειο χρόνια τώρα

το πλήθος να μας καταφρονεί,

όσους δεν μοιάζουμε στους πολλούς

να μας περνάνε για τρελούς.

ΠΑΜΕ να φύγουμε πριν το κύμα μας παρασύρει,

πριν έξω από του έρωτα τις θάλασσες μας σύρει...

Πάμε...

_

γράφει η Φωτεινή Πεσματζόγλου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!