Με την πρώτη ματιά ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης μού έμοιαζε σαν οποιοδήποτε άλλο, με τα εκδοτήρια εισιτήριων, το γραφείο πληροφοριών, απολεσθέντων, παραπόνων τα Α.Τ.Μ., τα καταστήματα με είδη ταξιδιού, τον τύπο, είδη καπνιστού. Το εντελώς ασυνήθιστο ήταν ότι για εβδομήντα περίπου χρόνια τα τραίνα του δεν άργησαν να αφιχθούν και να αναχωρήσουν ούτε για ένα λεπτό. Αυτό το κατόρθωμα έκανε τον σταθμό μας γνωστό παγκοσμίως και συμπεριλήφθηκε στα ρεκόρ Γκίνες.
Είχε όμως και μια ακόμη ιδιαιτερότητα που δεν ήταν ευρύτερα γνωστή. Υπήρχε μια γραμμή η οποία δεν είχε προκαθορισμένο προορισμό. Το τραίνο, δηλαδή, ξεκινώντας το δρομολόγιο του δεν ενημέρωνε τους επιβάτες για τον προορισμό του και τις στάσεις που θα έκανε. Αυτό το γεγονός όμως δεν πτοούσε διόλου τους επιβάτες οι οποίοι πάντα έδειχναν να ικανοποιούνται με την εξέλιξη του ταξιδιού τους και κανένα παράπονο δεν αναφέρθηκε καθ΄ όλη τη διάρκεια που η υπηρεσία λειτουργούσε.
Κάποτε όμως το τραίνο που εξυπηρετούσε αυτή τη γραμμή χάλασε και δεν υπήρχε διαθέσιμο τραίνο να το αντικαταστήσει, αφού η διεύθυνση του σταθμού αποφάσισε πως δεν πρόσφερε ιδιαίτερες υπηρεσίες. Από τότε όμως που σταμάτησε να προσφέρει τις υπηρεσίες της αυτή η γραμμή, τα υπόλοιπα τραίνα του σταθμού άρχισαν να αργοπορούν και να φεύγουν με σημαντική καθυστέρηση. Οι βλάβες αυξήθηκαν ασυνήθιστα και το γραφείο παραπόνων λάμβανε σχεδόν καθημερινά παράπονα και μερικές φορές μηνύσεις από αγανακτισμένους επιβάτες οι οποίοι συγχρόνως ήταν έκπληκτοι με αυτή την αλλαγή.
Εντέλει, η διεύθυνση συμφώνησε να διατεθεί ένα τραίνο από άλλο σταθμό για την συνέχιση των δρομολογίων χωρίς προκαθορισμένο προορισμό, οπότε και η ροή των υπόλοιπων δρομολογίων άρχισε να επαναφέρεται στον προηγούμενο ρυθμό προς ανακούφιση της διεύθυνσης και των εργαζόμενων του σταθμού, και προς ικανοποίηση των επιβατών.

_

γράφει ο  Αδαμάντιος Τσακαλούδης