Μαύρο το αίμα

Στάζει απ’ τα χείλη

Πεθαμένο το τριαντάφυλλο

Το κρατούσε σφιχτά στο χέρι του

Θύμηση από τόπο στερνό

Θα ξαναγυρίσει κάποτε, είπε

 

Τα μάτια ορθάνοιχτα

Παγωμένα

Η άνοιξη διαμελισμένη

Τυφλό ήταν το χτύπημα

Ο χρόνος συνηθισμένος στη φρίκη

Ειδεχθής θεατής

 

Το έγκλημα αιώνιο

Δε θα μάθεις ποτέ πως τον έλεγαν

Δε θα μάθουμε ποτέ πως τους έλεγαν

Θα μας πούνε πόσοι ήταν σε αριθμό

Ξέρουμε τον χαρακτηρισμό:

«Παράπλευρες απώλειες»…

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!