Παράπλευρες απώλειες
Μαύρο το αίμα
Στάζει απ’ τα χείλη
Πεθαμένο το τριαντάφυλλο
Το κρατούσε σφιχτά στο χέρι του
Θύμηση από τόπο στερνό
Θα ξαναγυρίσει κάποτε, είπε
Τα μάτια ορθάνοιχτα
Παγωμένα
Η άνοιξη διαμελισμένη
Τυφλό ήταν το χτύπημα
Ο χρόνος συνηθισμένος στη φρίκη
Ειδεχθής θεατής
Το έγκλημα αιώνιο
Δε θα μάθεις ποτέ πως τον έλεγαν
Δε θα μάθουμε ποτέ πως τους έλεγαν
Θα μας πούνε πόσοι ήταν σε αριθμό
Ξέρουμε τον χαρακτηρισμό:
«Παράπλευρες απώλειες»…
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Τόσες και τόσες παράπλευρες απώλειες… χωρίς να έχει νόημα όλο αυτό. Και εμείς ακούμε και μαθαίνουμε για αυτούς, σαν να μην χάνονται ανθρώποι αλλά αριθμοί! Πόσο δίκιο έχεις!!!Κι όλο αυτό για όσο μπορεί να κρατηθεί η είδηση και να είναι πρωτοσέλιδο…κι αμέσως μετά καινούργια θύματα-αριθμοί!!!
Συγκλονιστικό!!! Η παιδεμένη η σκέψη σου.. τα θέματα σου…η πένα σου…μας αγγίζουν πάντα αγαπημένη μου Άννα και σε ευχαριστούμε για αυτό. Να είσαι πάντα καλά, να έχεις μια όμορφη μέρα και καλό μήνα!!!
Με συγκινείς Σοφία μου…να είσαι καλά πάντα..καλό μήνα με την αγάπη μου!!