Η λογοτεχνία είναι μια πατρίδα από μόνη της και μέσα της ζούνε όλες οι γλώσσες και όλες οι παραδόσεις. Οι νεκροί της είναι οι νεκροί όλης της ανθρωπότητας και οι εραστές της είναι όσοι μπορούν να αγαπήσουν κάτω από το φως του φεγγαριού.

Θυμάσαι; Σου είχα πει πως σ’ αγαπώ  Κι όλη η πλάση ήταν χαρούμενη και φωτεινή Σου έλεγα κοίτα τα πουλιά καλέ μου, τι όμορφα που ελεύθερα πετούν Κοίτα, σου έλεγα, κοίτα τον ήλιο, τη θάλασσα, τα δέντρα Τι όμορφα που μύριζαν τα άνθη τους, γλυκέ μου! Και το παιχνίδισμα...