Αποθηκεύονται εύκολα οι ψυχές
στα κελάρια του θανάτου
ντυμένες αξιοπρέπεια ρακένδυτη
και μνήμες που δεν σβήνουν.
Μόνο μάτια ορθάνοιχτα
βλέμματ' απελπισμένα
που ξεγυμνώνουν απροκάλυπτα
το ανθρώπινό μας ένδυμα.
Ποιος έσβησε το χαμόγελο
απ' των παιδιών τα πρόσωπα;
Ποιος μπόλιασε τη λευκή τους αθωότητα
με τα σημάδια του πόνου;
Ποιος έσπειρε τον τρόμο
στα δακρυσμένα τους βλέφαρα;
Ποιος μοίρασε τόσο άδικα
το καρβέλι της ζωής;
«Πόλεμος πατήρ πάντων» η απάντηση.
Ατυχώς! μέσα μας εκείνος κατοικεί.
_
γράφει η Πολυξένη Βακιρλή
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πόλα μου πολύ ωραίο το ποίημα-καταγγελία σου!!!
“Πόλεμος πατήρ πάντων”, ναι. Ο πόλεμος δυστυχώς ή και ευτυχώς κάποιες φορές είναι μέσα σέ όλη τη ζωή μας. Όταν ο πόλεμος γίνεται με πραγματικά όπλα και σκοτώνεται ο λαός και ιδιαίτερα μικρά παιδάκια, όπως εσύ προείπες, είναι τραγωδία. Όταν ο πόλεμος γίνεται για την εξόντωση του διπλανού σου και την επιβίωση την δική σου, είναι δυστυχία. Όταν ο πόλεμος όμως γίνεται ανδρεία και εσύ ο ιδιος μάχεσαι για δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, διατήρηση αξιών και καθημερινή βελτίωση του ευτού σου, τότε είναι ευλογία.