Τα γενέθλια φεύγουν με την ίδια ταχύτητα που φεύγει η αναπνοή απ’ τα πνευμόνια σου… τόσο βίαια, τόσο αποφασιστικά, τόσο αμετάκλητα. Και τα γενέθλια περνούν, όπως περνούν τα χρόνια, οι μήνες, οι εβδομάδες, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Και εξαφανίζονται. Και δεν τα ξαναβλέπεις. Και δεν τα ξαναζείς. Παρά μόνο στέκεσαι εκεί, κάπου μόνος και τα αναπολείς, άλλοτε με χαρά και άλλοτε με υπέρμετρη λύπη. Θυμάσαι όσα έζησες και τώρα πια δεν μπορείς. Και όλα αυτά, όχι επειδή τα επέλεξες εσύ, αλλά επειδή η ίδια η μοίρα φρόντισε για σένα, χωρίς εσένα. Και τα γενέθλια περνούν και διαλύονται, δίνοντάς σου μερικές μόνο στιγμές χαράς, κρυμμένες πίσω από φιλιά και αγκαλιές φίλων και συγγενών.

Και πίσω από τα ζωντανά και τα νεκρά χαμόγελα που σου προσέφεραν αυτοί που σε θυμήθηκαν, τα γενέθλια θα σου χαρίσουν απλόχερα και μια πικρία. Εκείνη την πικρία των ευχών που ποτέ δεν έλαβες.  Και μόνον τότε θα καταλάβεις πως δεν έχουν καμία σημασία τα λόγια σε ευφάνταστες ευχετήριες κάρτες ή τα πανάκριβα δώρα σε γιγαντιαία, πολύχρωμα κουτιά. Εκείνο που μετράει η καρδιά σου είναι εκείνος ο λόγος, ο ένας, ο μοναδικός, ο αληθινός, που θα αγγίξει μονομιάς το βαθύτερο σημείο της ψυχής σου και θα χαραχτεί για πάντα μέσα της. Και αν δεν τον λάβεις ποτέ, τότε δεν θα έχεις λόγο να γιορτάζεις, να χαίρεσαι και να χοροπηδάς. Δεν θα σου αρκούν τα κεράκια και οι πεντανόστιμες τούρτες γενεθλίων, ούτε τα γλέντια και τα ξενύχτια μέχρι πρωίας…

Θα σου αρκούσε ένα απλό: «Σήμερα σε σκέφτομαι. Να περνάς όμορφα». Τόσο απλά, τόσο λιτά, τόσο απέριττα. Χωρίς μεγάλα λόγια ή φαντασμαγορικές προτάσεις. Μόνο δυο λέξεις, με μια τεράστια ουσία θα σου ήταν πράγματι αρκετές για να σε κάνουν να χαμογελάσεις. Και αν σου έρθουν, τότε ναι, μπορείς πλέον να το γιορτάσεις. Και ας μην είναι κοντά σου όλοι όσοι αγαπάς. Και ας λείπουν απ’ την ζωή σου άτομα που κάποτε την είχαν στολίσει με τον πιο όμορφο τρόπο. Ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, ένα γράμμα θα σου ήταν αρκετό.

Στα γενέθλια όμως πάντοτε θα λαχταράς, πάντοτε θα αναζητάς και πάντοτε θα περιμένεις. Ακόμη και αν ξέρεις πως αυτό που προσδοκείς δεν θα επιστρέψει ποτέ για να γιορτάσει μαζί σου. Μια μικρή, ζωηρή φλογίτσα θα σιγοκαίει μέσα σου και θα σε κάνει να κοιτάς κρυφά απ’ το ματάκι της εξώπορτας μήπως και φανεί. Και δεν θα φανεί. Και το ξέρεις. Όμως θα στέκεσαι εκεί δειλά, να ξεγελάς τον εαυτό σου όλη μέρα…

Μήπως όμως αυτό δεν είναι τα γενέθλια; Δεν είναι η μέρα που προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως όλα είναι υπέροχα; Πως όλοι οι άνθρωποι γύρω μας είναι εκεί και χαίρονται για εμάς; Πως μας σκέφτονται όλη μέρα; Πως συμπληρώσαμε ακόμη ένα έτος επιτυχίας στην ζωή μας;

Τι είναι τα γενέθλια τελικά; Ίσως για κάποιους μόνο χαρά και αγαλλίαση. Ίσως για άλλους μια ανούσια και τυπική ημέρα. Ίσως για κάποιους άλλους ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος τους. Όλες είναι εκδοχές. Όλες είναι απόψεις. Και φυσικά, όλες είναι αποδεκτές.

Ας μην ξεχάσουμε όμως έναν ακόμη ορισμό γενεθλίων για εκείνους τους λίγους που τον νιώθουν κάθε χρόνο: Γενέθλια είναι μία μέρα, ή αλλιώς εικοσιτέσσερις ώρες, ή αλλιώς πεντακόσιες εικοσιπέντε χιλιάδες εννιακόσια εξήντα λεπτά, περιμένοντας εκείνον.

_

γράφει η Άντια Αδαμίδου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!