Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, Την Κυριακή έχουμε γάμο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, ένοιωσα ότι βρισκόμουν ξανά στο τρένο που μας μετέφερε οικογενειακώς στην Ορεστιάδα, σε μια ακόμα μετάθεση του πατέρα μου. Μ’ ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου ανέσυρα από τη μνήμη μου τη γλυκιά αίσθηση του ταξιδιού με τρένο, τις νοσταλγικές εικόνες της ελληνικής επαρχίας των παιδικών μου χρόνων. Ο ίδιος ο συγγραφέας, αναφέρει ότι το βιβλίο του είναι μια ανακεφαλαίωση ήχων και γεύσεων της δικής του νιότης, πριν αυτές ξεχαστούν και, ταυτόχρονα, ένας αποχαιρετισμός σε εκείνη την ηλικία και σε εκείνα τα μέρη που έζησε.

 Ο Ιορδάνης Λεοντίου, 73 ετών, χήρος, ζει τα τελευταία χρόνια με τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Οι ευφάνταστες ιστορίες που διηγείται στην εγγονή του Βικτώρια, αναφέρονται όλες σε γεγονότα που συνέβησαν το 1953, όταν ο Ιορδάνης επισκέπτεται για παραθερισμό, μαζί με τη χήρα μητέρα του, τον τόπο καταγωγής του πατέρα του στην Θράκη. Οι διακοπές τους καταλήγουν με έναν απρόσμενο γάμο, που ο Ιορδάνης θα θυμάται σε όλη του τη ζωή. Ένα γάμο που σφράγισε την παιδική του ηλικία και τον ενηλικίωσε μέσα σε δύο ημέρες.  Γι’ αυτό και στα 73 του – εκεί που η άνοια φέρνει στην επιφάνεια όλα αυτά που τον  στιγμάτισαν – ανακοινώνει σε παιδιά και εγγόνια ότι την Κυριακή πρέπει να πάει σε γάμο.

Η νοσταλγία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που διέπει αυτή την αφήγηση, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και είναι, κυρίως, η νοσταλγία για μια εποχή σημαντική για τη ζωή του, που οδηγεί τον ήρωα του βιβλίου σ’ ένα αναδρομικό ταξίδι. Ένα ταξίδι σε όλα εκείνα που κρατούσε φυλαγμένα μέσα του και που τώρα τα ανασύρει προσπαθώντας να βρει απαντήσεις και να κλείσει κεφάλαια. Ένα ταξίδι που ξεθάβει αναμνήσεις από τις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού, τις ιστορίες των συνταξιδιωτών, την περιέργεια των γειτόνων, τα ημιτελή κεντήματα και τα, εξ Αμερικής, δώρα. Ένα ταξίδι, τέλος, όπου μέσα από την παιδική ψυχή, τις οικογενειακές σχέσεις, την απουσία του πατέρα, τα μυρωδάτα ρυζόγαλα και τα μάλλινα μαγιό ξεθάβονται μυστικά, συναισθήματα και ανομολόγητες αγωνίες.

Χειμαρρώδης αφηγητής ο Γιάννης Ξανθούλης μιας εποχής που έφυγε, αλλά άφησε βαθύ το χνάρι της. Καθηλωτικό βιβλίο, που δεν το αφήνεις εύκολα από τα χέρια σου, γεμάτο σουρεαλισμό, χιούμορ και ειρωνεία. Μια ιστορία που φαίνεται ότι σαγήνεψε και –τολμώ να πω- διασκέδασε τον δημιουργό της και παρασύρει τον αναγνώστη με την πλοκή και την ειλικρίνειά της.

Το άρθρο αρχικά δημοσιεύθηκε στο blog : Passe Partout Reading

Εκδόσεις : ΔΙΟΠΤΡΑ