Κι αν μαθαίνω να πετώ,

στης αυγής το όνειρο…

Λάθη, πάθη ένα σωρό.

Έλα! Πάμε στον χορό.

Μες στης γης την απουσία,

ήταν όλα αυτά κι εγώ.

Μα τίποτα δεν ξέρω

κι όλο πίσω πια γυρνώ.



Μες στου βίου μου την πλάνη,

ηχούν αγγελικοί ψαλμοί.

Φωτιά και καταιγίδα,

της ψυχής μου η συλλαβή.



Πέτρινος καημός υφαίνει,

της οικίας μου κορμό.

Τα σύννεφα του νόμου,

στου μυαλού τον εμπαιγμό.



Τι κακό, τι τρομερό!

Της λησμοσύνης τον καιρό.

Πώς προσπερνά της ζωής μου τον διωγμό;

Σ’ έναν πόλεμο που ετρώθη,

οι Ευμενίδες θα σου πουν:



«Χαίρε, χαίρε εσύ, θνητέ!

Τι χρωστάς, τι προσμετράς;

Του δικαίου ο καμβάς.



Ω, σαν Άνθρωπος ομοιάζεις

κι όλο τον Θεό φωνάζεις.

Τις ουλές σου να επουλώσει

κι έλεος τυφλά να δώσει».



Μπρος! Σύλλεξε όλα τα κομμάτια.

Τον καθρέφτη να θωρείς.

Κοίτα άνω.

Την Αλήθεια.

Μην αργείς…  

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!