Της Λησμοσύνης ο καιρός
Κι αν μαθαίνω να πετώ,
στης αυγής το όνειρο…
Λάθη, πάθη ένα σωρό.
Έλα! Πάμε στον χορό.
Μες στης γης την απουσία,
ήταν όλα αυτά κι εγώ.
Μα τίποτα δεν ξέρω
κι όλο πίσω πια γυρνώ.
Μες στου βίου μου την πλάνη,
ηχούν αγγελικοί ψαλμοί.
Φωτιά και καταιγίδα,
της ψυχής μου η συλλαβή.
Πέτρινος καημός υφαίνει,
της οικίας μου κορμό.
Τα σύννεφα του νόμου,
στου μυαλού τον εμπαιγμό.
Τι κακό, τι τρομερό!
Της λησμοσύνης τον καιρό.
Πώς προσπερνά της ζωής μου τον διωγμό;
Σ’ έναν πόλεμο που ετρώθη,
οι Ευμενίδες θα σου πουν:
«Χαίρε, χαίρε εσύ, θνητέ!
Τι χρωστάς, τι προσμετράς;
Του δικαίου ο καμβάς.
Ω, σαν Άνθρωπος ομοιάζεις
κι όλο τον Θεό φωνάζεις.
Τις ουλές σου να επουλώσει
κι έλεος τυφλά να δώσει».
Μπρος! Σύλλεξε όλα τα κομμάτια.
Τον καθρέφτη να θωρείς.
Κοίτα άνω.
Την Αλήθεια.
Μην αργείς…
_
γράφει η Ελένη Ιωαννάτου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
”ΚΑΙ ΑΝ μαθαίνω να πετώ στης αυγής το όνειρο”…
Πολύ μού άρεσε αυτό Λενιώ.
Λένα μου χαίρομαι που το βρήκες ενδιαφέρον!! Ο κάθε άνθρωπος εστιάζει κάπου συγκεκριμένα. Πολλές και διαφορετικές οι οπτικές μας. Έχει την ομορφιά του όλο αυτό!!! Ευχαριστώ πολύ πολύ!!!
κι αν πιεις νερο της λησμονιας κι αν καποτε φιλιωσεις… με τα κομματια της οργης… και αν σου φωναξουν μιαν αυγη πως τελειωσαν οι πλανες … η ανασα μας… που χορτασε με αγερα μολυσμενο ..το ξερει πως θα ρθει ξανα πισω στο αγιο χωμα θα το φιλισει απαλα και απο της παρειας την ακρη .. ζεστο θα πεσει απαλα ενα ακομη δακρυ .. ΕΛΕΝΗ …
Κάποτε Παναγιώτη μου, η λήθη ίσως γίνει μνήμη… Είθε!!!
Η ληθη η μνημη το πεζο και το εμμετρο ανταμα ολα μαζι ενα πλεκτο ειν’ το δικο μου ταμα ….αγαπημενη …Ελενη ..
Μες στην απλότητά του, στο ρυθμό του, στην ρίμα του μεγάλες αλήθειες ακούγονται Ελένη μου!!!!!