“Το τρίπτυχο των ευχών” είναι ένα βιβλίο σκληρό, απάνθρωπο, αλλά και δίκαιο όσο και διδακτικό. Με αυτό του το έργο ο Γιώργος Δάμτσιος μάς αποδεικνύει περίτρανα τη μανία του ανθρώπου να κατασκευάζει σενάρια αντί να δει το οφθαλμοφανές και μας προβληματίζει επίσης, κάνοντάς μας να διερωτόμαστε τι είναι αυτό που μας ωθεί να βολευτούμε στη μίζερη ζωή μας, καθιστώντας μας ανίκανους να νιώσουμε οτιδήποτε άλλο πλην οίκτο προς τον εξαθλιωμένο συγκάτοικο του ίδιου μας του εαυτού, τον οποίο έχουμε εγκαταλείψει ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω μας. Ή μήπως αφήνοντας πίσω τη δύναμη και τα κότσια να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και επιλέγουμε να γίνουμε το θύμα μόνο και μόνο επειδή δεν τολμάμε να κοιτάξουμε πίσω από την πλάτη μας; Η ζωή είναι ένας διαρκής πόλεμος. Ποιος ανόητος πετάει τα όπλα του και περπατά στο πεδίο της μάχης με σκυφτό κεφάλι;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Εύη: Το θύμα

Μηνάς: Ο πατέρας της

Άννα: Η κολλητή της

Μιχάλης: Ο κρυφός έρωτας

Δάνης: Ο μεγάλος εχθρός και αδερφός της Άννας

Η Εύη Καστώνη είναι άσχημη, χοντρή και με μια εφηβική ακμή προίκα. Όλο το χωριό την περιγελά. Τα σκήπτρα φυσικά τα κρατά ο Δάνης που μοιάζει να έχει κάνει αυτοσκοπό του τον χλευασμό και την ταπείνωσή της. Η Εύη, ηττοπαθής όσο θυμάται τον εαυτό της, δεν κάνει τίποτα για να τον αντικρούσει και ν’ αποτρέψει τη χυδαία του συμπεριφορά. Ούτε καν να ζητήσει τη βοήθεια του πατέρα της, ο οποίος την υπεραγαπά. Κλεισμένη στον εαυτό της, τη δυστυχία και τη μιζέρια της, ζει μόνο στα όνειρά της με μία και μόνη επιθυμία. Να φύγει από το άθλιο χωριό που της έχει καταστρέψει τη ζωή και να βρεθεί σε ένα άλλο μέρος. Για πόσο; Για όσο αντέξει ίσως την ίδια ζωή με αυτή την ίδια ύπαρξή της σ’ έναν νέο χώρο.

Την πιο εξευτελιστική μέρα της ζωής της, τρέχοντας γι’ ακόμη μία φορά μακριά από την ταπείνωση, συναντά ένα απροσδιόριστο αντικείμενο. Ανακαλύπτει περιχαρής ότι είναι κάτι σαν το μαγικό λυχνάρι του Αλλαντίν. Το καλό τζίνι, θα της εκπληρώσει τρεις ευχές. Η ομορφιά, ο Μιχάλης και η εκδίκηση προς το πρόσωπο του Δάνη, είναι προ των πυλών. Η πραγματοποίηση των ονείρων της έχει φτάσει. Μοιάζει με παραμύθι, έτσι δεν είναι; Θα μπορούσε αν εδώ δεν υπήρχε μια βασική διαφορά. Για κάθε ευχή υπάρχει και ένα αντίτιμο που πρέπει να πληρώσει η Εύη. Και το πληρώνει. Το ζητούμενο είναι, πόσα ρέστα παίρνει πίσω;

Μετά το “Μέχρι την τελευταία του ανάσα”, ο Γιώργος Δάμτσιος συνεχίζει δυναμικά μ’ ένα βιβλίο που συνταράζει και συγκλονίζει. Ο τρόμος και η αγωνία είναι διάχυτα σε κάθε σελίδα σχεδόν και δεν αφορά μόνο πράξεις και γεγονότα, αλλά και τις σκοτεινές πτυχές που πρέπει ν’ ανακαλύψει ο κάθε ήρωας μέσα του. Ο συγγραφέας κρατώντας την πρωταγωνίστρια σαν το βασικό του πρόσωπο, τοποθετεί γύρω της και τους υπόλοιπους ήρωες χτίζοντας ολοκληρωμένους χαρακτήρες όσο και ισχυρούς, ακόμα και μέσα από τις αδυναμίες τους. Ο λιγομίλητος κουρέας του χωριού, θα μπορούσε να έχει το κουρείο του στη δική μας γειτονιά. Τα πανομοιότυπα και τόσο διαφορετικά δίδυμα που διατηρούν το μπαρ του χωριού, θα μπορούσαν να το έχουν κοντά στα δικά μας σπίτια. Οι διαζευγμένοι γονείς του Δάνη και της Άννας, ίσως να ήταν οι δικοί μας.

Κανένας ρόλος δεν είναι εδώ ασήμαντος, σε αυτή τη μικρή κοινωνία. Ο καθένας έχει τη δική του βαρύτητα και όλοι μαζί συμπληρώνουν το παζλ του μικρού χωριού στο οποίο θα μπορούσαμε να βαδίζουμε οι περισσότεροι από εμάς ή και να έχουμε βαδίσει ήδη.   

Το βιβλίο του Γιώργου Δάμτσιου είναι ένα έργο έντονου κοινωνικού προβληματισμού συνοδευόμενο επίσης από δόσεις μυστηρίου, τρόμου, αλλά και φαντασίας. Τι είναι αυτό όμως που το κάνει τόσο αληθινό και τόσο ξεχωριστό; Μα ακριβώς η αλήθεια του. Μία αλήθεια που ο συγγραφέας πετά κατάμουτρα χωρίς έλεος, δίχως καμία δεύτερη ευκαιρία. Το κίνητρο για κάθε τι κακό: η απληστία. Συνήθως έχει πολλά ονόματα, αναλόγως τον βαθμό δειλίας που έχει ο καθένας. Η Εύη την ονομάζει στέρηση, δεν πείθει όμως και όταν το καταλαβαίνει είναι πια αργά, όπως είναι πάντα αργά στην ανθρώπινη φύση. 

Ο συγγραφέας βουτά στα άδυτα της ψυχής και ανασύρει στην επιφάνεια τις πιο μύχιες σκέψεις μας. Έχουμε άραγε κουράγιο να τις κοιτάξουμε κατάματα; Ο Γιώργος Δάμτσιος μιλά στο αναγνωστικό κοινό με απλά λόγια, καθαρή γραφή και αμεσότητα. Κι αν σε κάποια σημεία ο αναγνώστης θυμώσει με την ηρωίδα και την ηττοπάθειά της, το τέλος τον δικαιώνει και του προσφέρει όλη την συγκίνηση που χαρίζει απλόχερα ο συγγραφέας. Αξίζει να αναφερθεί και η εξαιρετική, αν και σύντομη σύνδεση με το πρώτο του βιβλίο. 

Για όσους δεν γνωρίζουν τον Γιώργο Δάμτσιο, το βιβλίο συστήνεται ανεπιφύλακτα, για όσους πάλι έχουν συστηθεί ήδη μαζί του, “Το τρίπτυχο των ευχών” μπορεί να απέχει μια ανάσα από το “Μέχρι την τελευταία του ανάσα”, συνεχίζει όμως επάξια την πορεία του συγγραφέα στον χώρο. Το κρατάτε κιόλας στα χέρια σας; Προσέξτε τι θα ευχηθείτε. Βρίσκεστε ήδη μέσα στο “Τρίπτυχο των ευχών”…