Το φιλί του δράκου, της Χρυσηίδας Δημουλίδου

Είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ αναγνωστικό κοινό η Χρυσηίδα Δημουλίδου, που πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Το φιλί του δράκου», σε επανέκδοση από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Είναι το δέκατο βιβλίο της που κυκλοφορεί ο εκδοτικός οίκος, ενώ έχει άλλα οκτώ με τις εκδόσεις «Λιβάνη». Αρκετά σημαντικό σε όγκο το έργο της, αν υπολογίσουμε και άλλα εννιά βιβλία της παιδικής λογοτεχνίας.

Η συγγραφέας γεννήθηκε στις Σέρρες και οι Σέρρες αποτελούν τον κύριο χώρο ανάπτυξης του βιβλίου της με κεντρικό άξονα μια γυναίκα που απλά επιθυμούσε βαθειά να χαρίσει στον άντρα της ένα παιδί και ήταν αποφασισμένη να κάνει τα πάντα γι’ αυτό.

Πάνω σ’ αυτήν την επιθυμία και γύρω απ’ αυτήν τη γυναίκα χτίζεται το μυθιστόρημα, που αν μη τι άλλο το χαρακτηρίζει η ευρηματικότητα.

Απέναντι από τη γυναίκα αυτή ένας αστυνομικός. Εγκρατής, επίμονος, εργατικός, σεμνός, συγκαταβατικός, ανήσυχος. Στο πρόσωπό του δικαιώνονται όλοι οι ταπεινοί της Αστυνομίας, οι αδιάφθοροι, οι εργατικοί, εκείνοι δηλαδή που επιτελούν το χρέος τους απέναντι στον πολίτη.

Ανάμεσα στη γυναίκα – την Ελένη Ιορδανίδου του μυθιστορήματος και στον αστυνομικό – Αστυνόμος Α΄ Στεργίου – αναπτύσσεται μια εντυπωσιακή ιστορία που χαρακτηρίζεται και ως αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά και ως κοινωνικό αφήγημα.

Ο μυθιστόρημα εκφράζει ένα μύθο∙ ως αστυνομικό, ένα μυστήριο που άπτεται της αντικοινωνικής συμπεριφοράς: Μια σειρά ανθρωποκτονιών με άγνωστο δράστη. Αυτό σημαίνει πλοκή, σημαίνει ανατροπές, σημαίνει ξαφνιάσματα. Τα έχει όλα και με το παραπάνω. Το ενδιαφέρον του αναγνώστη βαίνει συνεχώς αυξανόμενο, έτσι που το βιβλίο να τον καλεί να το ολοκληρώσει.

Ο μύθος όμως εξελίσσεται μέσα από μια αστυνομική διαδικασία σχεδόν απόλυτα ρεαλιστική. Δεν υπάρχουν οι σούπερ ντέντεκτιβ, οι ουρανοκατέβατες λύσεις, οι υπερβολές που συναντιούνται στο είδος και βέβαια σε κάποιον, που γνωρίζει πως δρουν οι διωκτικές αρχές, προκαλούν γέλιο. Στη Δημουλίδου η πραγματικότητα είναι παρούσα και αυτό είναι προς τιμή της.

Εκπλήξεις, ανατροπές, δεξιοτεχνία στην πλοκή, στοιχεία πολύτιμα για το αστυνομικό μέρος. Η Δημουλίδου βέβαια δεν στερείται φαντασίας, ούτε και λογοτεχνικής δεινότητας. Ξέρει πώς θα πάρει τον αναγνώστη να τον οδηγήσει στον δικό της παράδεισο. Ξέρει επίσης πώς δεν θα πρέπει να τον κρατά πάνω στη γραμμή του αίματος που αφήνουν τα εγκλήματα πίσω τους. Έτσι, σαν σκηνοθέτης, ρίχνει την κάμερα και στο σκηνικό, τον περιβάλλοντα χώρο. Γιατί έχουν και οι τόποι την ιστορία τους και γιατί οι κάτοικοι δεν ζουν απλά, εκεί, αλλά μοιράζονται μνήμες, μυρωδιές, γεύσεις, συνήθειες, παραδόσεις.

Οι άνθρωποι δεν είναι ξεκομμένοι από το παρελθόν τους μας θυμίζει η Δημουλίδου και το παρελθόν των ανθρώπων έρχεται συχνά να οδηγήσει τα βήματά τους. Σκληρά ήθη για εποχές δύσκολες κοινωνικά. Πώς να αποδεχτείς ένα παιδί που εκφράζει μια ιδιοτροπία της φύσης;

Πάνω σ’ αυτό το ερωτηματικό χτίζεται η ιστορία. Και έρχεται ν’ ακουμπήσει σ’ έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Τα δένει έντεχνα η Δημουλίδου καθώς ό,τι ξεκινά μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο ως απλό σεξ – συγκλονιστικό όμως – ανάμεσα σε δυο άγνωστους, καταλήγει παρήγορα με καταλύτη και πάλι τον αστυνόμο, που ερευνά τις ανθρωποκτονίες. Έτσι δίνει και τη λύτρωση η συγγραφέας.

Ο τίτλος του βιβλίου παραπέμπει στους «δράκους» που θορύβησαν την ελληνική κοινωνία και απασχόλησαν την αστυνομία. «Δράκοι» της Θεσσαλονίκης, αλλά και «Δράκος» της Λάρισας, χωρίς βέβαια να ταυτοποιείται το ιστορικό τους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο «δράκο», που θέλει να μας παρουσιάσει κάποια άλλη δραματική πτυχή της κοινωνίας μας.

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί. Είναι προτέρημα αυτό. Όπως προτέρημα αποτελεί η στρωτή γραφή που δεν ακροβατεί, ούτε ταλαιπωρεί τον αναγνώστη.

_

γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης

–