Στο τρίτο βιβλίο της σειράς με τη Γυναικεία Λέσχη Φόνων, το Σαν Φρανσίσκο δέχεται τρομοκρατικά χτυπήματα που αποσκοπούν στην τιμωρία των ισχυρών οικονομικών παραγόντων, εκπροσώπων τραπεζών, διεθνών οργανισμών εμπορίου κλπ. που πλουτίζουν κοροϊδεύοντας τον κόσμο, τη στιγμή που σε υπανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες χώρες ο κόσμος δεν έχει καν τα στοιχειώδη για να επιζήσει. Ποιος κρύβεται πίσω από αυτές τις δολοφονικές επιθέσεις και πώς θα το χειριστεί η υπαστυνόμος Λίνζι Μπόξερ με τις φίλες της;

Αυτό ήταν μέχρι στιγμής το καλύτερο βιβλίο της σειράς, όχι τόσο για την ανατροπή περί του αληθινού κινητήριου μοχλού για τις φονικές εκρήξεις και τις δολοφονίες και για τα αίτια που κρύβονταν πίσω από αυτές τις πράξεις όσο για τα υπέροχα μηνύματα που πέρασαν οι συγγραφείς υποδόρια κατά την ανάγνωση του βιβλίου. Τα αίτια των τρομοκρατικών χτυπημάτων ήταν καλά καταστρωμένα, αφαιρούσαν ανθρώπινες ζωές χιλιάδων αθώων θυμάτων και ο στόχος τους ήταν η εκδίκηση για την εκμετάλλευση των ανθρώπων.

Με το κείμενό τους οι Πάτερσον και Γκρος δείχνουν σαφέστατα ότι ο εχθρός είναι ανάμεσά μας και δεν προέρχεται από ξένες χώρες. Πρόκειται δηλαδή για μια σαφέστατη «προειδοποίηση» απέναντι στο κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών ότι η χώρα δεν κινδυνεύει (τόσο πολύ) από φονταμενταλιστές αλλά ο κίνδυνος μπορεί να ελλοχεύει στο διεστραμμένο, σαλεμένο μυαλό ενός αυτόχθονα, γηγενούς Αμερικανού πολίτη. Και όλα αυτά το 2004 που κυκλοφόρησε το βιβλίο, τρία χρόνια μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και τις συνέπειες που ακολούθησαν αυτήν την τραγωδία για όλο τον κόσμο.  Έτσι λοιπόν στο τρίτο βιβλίο της σειράς, ο ανυποψίαστος αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες που υφίσταται κάποιος όταν διαβάζει για λιμούς, συνθήκες πείνας στον Τρίτο Κόσμο, εξάπλωση του AIDS χωρίς ελπίδες ίασης (γιατί κάποιος προτιμά να κατασπαταλά αυτά τα χρήματα σε προσωπικές απολαύσεις) και μετά απλώς γυρίζει σελίδα. Κάποιος αποφάσισε να εκδικηθεί για όλες αυτές τις απάνθρωπες ανισότητες, τις κοινωνικές και οικονομικές διαφορές του πλανήτη και πήρε τον νόμο στα χέρια του. Χάρη σε αυτό το βιβλίο έμαθα πολλά πράγματα για τους πρωτεργάτες και τον συμβολισμό κάποιων ανθρώπων στην πορεία του «αναρχικού» αυτού κινήματος κατά της πλουτοκρατίας. Όγκαστ Σπάις, Μάριον Ντελγκάντο, η σφαγή του Χέιμάρκετ το 1886 και πολλά άλλα.

Προσέξτε την παράγραφο στη σελίδα 106: «-Ξέρετε… ότι οι πανίσχυρες πολυεθνικές εταιρείες διαθέτουν πλέον πλούτη μεγαλύτερα από το ακαθάριστο εθνικό προϊόν του ενενήντα τοις εκατό των χωρών του πλανήτη. Έχουν αντικαταστήσει τις κυβερνήσεις ως σύστημα κοινωνικής ευθύνης του κόσμου μας. Γιατί άραγε… σπεύδουμε να εκφράσουμε την κατακραυγή μας ενάντια στο βδέλυγμα του απαρτχάιντ στον τομέα της φυλετικής ευαισθησίας μας αλλά κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου όταν αυτό το απαρτχάιντ είναι οικονομικό; Επειδή δεν το βλέπουμε μέσα από τα μάτια των υποδουλωμένων, το βλέπουμε μέσα από την κουλτούρα των ισχυρών. Των εταιρειών. Από την τηλεόραση».

Μήπως όμως όλα αυτά είναι επίτηδες σχεδιασμένα έτσι ώστε κάποιος να πάρει προσωπική εκδίκηση; Κι αν είναι έτσι πώς καταφέρνει και στρατολογεί τόσους υποψήφιους θύτες; Τι συμβαίνει στο μυαλό του και ποιος είναι; Επιπλέον πώς θα τον εντοπίσουν και θα τον εξουδετερώσουν η Λίνζι Μπόξερ και οι άνθρωποί της; Ως πού μπορεί να φτάσει κάποιος που δεν πιστεύει σε τίποτα και θέλει να εκμηδενίσει τις ανισότητες του κόσμου, εκμηδενίζοντας τον ίδιο τον κόσμο; Δε θα ξεχάσω τη σκηνή της τελικής αποκάλυψης, που μου έδειξε νέτα σκέτα τον βαθμό που το μίσος μπορεί να αλλοιώσει έναν άνθρωπο και να φτάσει σε τέτοιο σημείο τυφλής υποταγής που να πάει κόντρα στη φύση του, στο θέλημα του Θεού, στην ίδια την αγάπη. Η συγκλονιστική στιγμή μου θύμισε τις αντίστοιχες των χιτλερικών που αυτοκτονούσαν μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου.

Πέντε μήνες μετά την υπόθεση του δεύτερου βιβλίου της σειράς, η Λίνζι βρίσκεται αντιμέτωπη με μια Λερναία Ύδρα, της οποίας τα κεφάλια πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και τα βήματα που κάνει δεν την κατευθύνουν προς μια συγκεκριμένη διαδρομή. Πώς θα μπορέσει να επιλύσει την υπόθεση και σε ποιο βαθμό θα συμβάλουν τα υπόλοιπα μέλη της Γυναικείας Λέσχης Φόνων; Στο «3ο χτύπημα» η δημοσιογράφος Σίντι έχει χωρίσει τον άντρα που γνώρισε στο προηγούμενο βιβλίο (οι συγγραφείς δε μας γνωστοποίησαν το γιατί), η αντιεισαγγελέας Τζιλ αρχίζει να γίνεται θύμα συζυγικής βίας από τότε που έχασε το μωρό της στην προηγούμενη ιστορία και η Λίνζι ερωτεύεται τον προϊστάμενο του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας με έδρα την Ουάσιγκτον Τζο Μολινάρι που αποστέλλεται στο Σαν Φρανσίσκο για την υπόθεση.

Σε αυτό το ανατριχιαστικό και αγωνιώδες θρίλερ, έφτασα σε σημείο να δακρύσω στην τελευταία σελίδα, γιατί η γνώριμη σπιντάτη, σχεδόν σεναριακή, γραφή ήταν ακριβώς αυτή που έπρεπε για να μου μεταδώσει την αγωνία της μοναξιάς που ένιωσε η Λίνζι όταν η υπόθεση έφτασε στο τέλος της και έπρεπε να δει τι θα κάνει με έναν άντρα που αγάπησε και την αγάπησε αλλά μένει στην άλλη ακτή της Αμερικής. Έναν άντρα που δείχνει ότι ταιριάζουν κι επιπλέον δεν είναι άλλος ένας πανίβλακας που της φορτώθηκε χωρίς να αξίζει. «Δεν έχω ζωή…Έχω ένα πολύ καλό σκυλί. Και τις φίλες μου. Και τη δουλειά μου. Και τα καταφέρνω πολύ καλά στη δουλειά μου. Αλλά δεν έχω ζωή» (σελ. 330). Θα συνεχιστεί λοιπόν αυτή η σχέση που δοκιμάστηκε μέχρι να επιλυθεί η υπόθεση μεταξύ δύο ανθρώπων που είχαν να παλέψουν τις δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες γνωρίστηκαν, τα απαιτητικά επαγγέλματά τους και κυρίως το πόσο ψηλά είναι η θέση εργασίας του Μολινάρι μέσα στην κυβέρνηση;

Τέλος, μέσα σε όλο αυτό το αδιέξοδο υπάρχει και η περίπτωση της Τζιλ και τα διάφορα στάδια που περνάει η ψυχολογία της μέχρι να καταλάβει την πραγματικότητα. Είναι παντρεμένη με έναν άντρα που της μειώνει σταδιακά την αξιοπρέπεια, την κάνει να νιώθει άχρησητη και αποδυναμωμένη και παρ’ όλο που τη χτυπάει, η ίδια συνεχίζει να είναι εκεί, χωρίς να ξέρει το γιατί. Ναι, είναι η ίδια δυναμική, αυταρχική και υπάκουη στους νόμους γυναίκα που έχει κλείσει στη φυλακή αντίστοιχους άντρες! Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν η Τζιλ μπαίνει στο στόχαστρο του ανθρώπου που έχει πανικοβάλει την πόλη και η υπόθεση παίρνει μια απρόσμενη ανατροπή που με άφησε με ανοιχτό το στόμα για τουλάχιστον πέντε λεπτά.

Το τρίτο βιβλίο της Γυναικείας Λέσχης Φόνων έχει ανεβάσει τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Έχει μια έξυπνη κεντρική ιδέα, την οποία αναλύει με κλιμακωτή αγωνία και τις γνωστές ανατροπές των συγγραφέων, έχει ανθρώπινη ματιά και διεισδύει λίγο περισσότερο στην ψυχολογία των ηρωίδων και των ατόμων που συναναστρέφονται. Δεν υπάρχουν απόλυτες αντιθέσεις, μαύρο και άσπρο, καλό και κακό. Έχουμε ήρωες που μετανιώνουν, πισωγυρίσματα στο ιδεολογικό κριτήριο, αληθοφανείς συνέπειες γεγονότων και πράξεων κι επιπλέον πολλά ανοιχτά μέτωπα στην αφήγηση, τα οποία κλείνουν ικανοποιητικά ένα ένα ως το ανατρεπτικό τέλος.

Αυτό που με παραξένεψε πάντως ήταν η αφθονία τυπογραφικών λαθών στην έκδοση του 2004 τουλάχιστον, γιατί κανένα απολύτως βιβλίο των εκδόσεων ως τώρα δεν έχει ούτε ένα λάθος. Φυσικά και θα το αγνοήσω και δε θα του επιτρέψω να μου χαλάσει τη σχέση αγάπης που έχω με αυτά τα λατρεμένα βιβλία τσέπης. Α, επίσης δεν απαντήθηκε το ερώτημα: γιατί χτυπούσαν οι τρομοκράτες κάθε τρίτη μέρα, όπως «ευαγγελίζεται» η περίληψη του οπισθόφυλλου. Επομένως, μην αρχίσετε το βιβλίο αν δεν είστε χωροχρονικά σε θέση να αφοσιωθείτε σε αυτό.