Ο χρόνος πάντα θα βάφει. Λίγο παραπάνω μαύρο. Με το πινέλο. Πάνω στη σκιά που αφήνει το σώμα.  Κάθε χρονιά και μια πινελιά να τη γιγαντώνει. Ένα πινέλο που με μια εικονική αταξία βάφει αφήνοντας κενά. Τρύπες που γλιτώνει το φως ή τρύπες που χάνει η σκιά. Το χρονικό αποτύπωμα αμετάφραστο στον άξονα της ζωής. Στη μετά θάνατον ανάλυση τα στοιχεία συλλέγονται λεπτομερώς ανάμεσα στα φλυτζάνια με τον ελληνικό και τα παξιμάδια, τις βαριές κορνίζες και τα λιβάνια. Όσο όμως ετούτη η σκιά σέρνεται στο διάστημα ύπαρξής της, τότε όλα είναι ακόμα αδιαφανή και δύσπεπτα. Ο χρόνος μετρά με έναν χάρακα που δεν έχει ανακαλυφθεί σε ένα σύστημα που δε μπορεί να οριστεί εκ των προτέρων. Τόση η αδικία ετούτης της άγνοιας όση είναι και η δικαιοσύνη της γνώσης αυτής της αδικίας. Ο άνθρωπος μαθαίνει να μετρά όσα χωράνε στους δείκτες της ώρας των λεπτών και των δευτερολέπτων, κρατώντας τα γκέμια του χρόνου ελπίζοντας στο εξημέρωμά του, που ενδεχομένως να του χαρίσει την ποθητή αθανασία. Ένας εικονικός και ένας σίγουρα φτιαχτός έλεγχος για να επιβεβαιώνουμε την ταυτότητά μας, ή έστω να ταΐζουμε την ανασφάλειά μας. Εντελώς ναρκισσιστικά στεκόμαστε στον χρονικό καθρέφτη, ελπίζοντας στο αιώνιο, στο διαφορετικό, στο μοναδικό. Ένα ελιξίριο μαγειρεμένο από αυταπάτες και φαντασιώσεις. Το φθαρτό, το πεπερασμένο σε μια μαύρη τρύπα ματαιοδοξίας. Αχόρταγα άπληστα και εγωιστικά ζητάμε εκείνη την παράταση τελειοποίησης μα ο αναστεναγμός της ζωής πάντα δυσανάλογος των προσδοκιών μας. Ας πατάμε με σύνεση. Οι σκιές που φοράμε, οι σκιές που μας πνίγουν. Ο χρόνος πάντα θα βάφει με το πινέλο τη σκιά που αφήνουν οι επιλογές και τα πατήματά μας στη γη χωρίς ποτέ να χαρίζεται.

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!