Περικυκλωμένος από όντα, άνθρωποι αυτοαποκαλούμενοι
Τους αληθινούς ψάχνω με ένα λυχνάρι
Το πασίγνωστο λυχνάρι, του παλιού Διογένη
Σαν μία μακριά ατέλειωτη σκυταλοδρομία.
Γρήγορη απάντηση, μην προσμένεις, γέρε Διογένη
Τι που χίλια χρόνια με το λυχνάρι τρέχεις
Να βρεις σε τούτα τα όντα, τον άνθρωπο, τον αληθινό
Είναι σαν κάπου στο σύμπαν τον Θεό να βρεις.
Αν και πιστεύω στου λυχναριού τη φλόγα
Στη φλόγα του Προμηθέα, στο φως το θεϊκό
Αν και εύκολο δεν είναι μες στις ψυχές να μπεις
Στον δρόμο περιφέρομαι, ψάχνοντας με λυχνάρι.
Δεν ξέρω πόσοι άλλοι θα ψάχνουν σαν εμένα
Αρκεί να έχουν ένα όνομα, το δικό σου Διογένη
Σίγουρα θα φτάσει εκείνη η ημέρα, όταν η φλόγα θα χρειαστεί
Στην ανθρωπότητα να φωτίσει τον εαυτό της, τον αληθινό.
_
γράφει ο Έντμοντ-Ανδρέας Σαλβάρης
μετάφραση: Gaqo Trasha
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ανδρέα πολύ πολύ ωραίο!
Ενας αληθινός άνθρωπος… Δύσκολη η αναζήτηση τούτη. Μόνο παλεύοντας καθημερινά με την ασχήμια του εαυτού σου, θα έρθει η στιγμή που θα βγεις από το σπήλαιο και θα αντικρίσεις το αληθινό φως! Τότε ναι, θα έχεις γίνει “ΑΝΘΡΩΠΟΣ”.
Ευχαριστώ πολύ, κ.Ελένη Ιωαννάτου!