Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά…

Πάντοτε είχα την απορία, αν οι μαργαρίτες λένε την αλήθεια στους ερωτευμένους. Αλλά όσο ο έρωτας κυριαρχούσε στη ζωή μου, με τη συμβατική μορφή του, δηλ. προς ένα πρόσωπο συγκεκριμένο, δεν ήθελα να μου απαντηθεί η απορία. Άφηνα ανοιχτή τη δυνατότητα να περιμένω την επιθυμητή απάντηση και να την τεκμηριώνω υπερβατικά με το μέτρημα των πετάλων ενός ταπεινού λουλουδιού. Μεγάλωσα πια. Και άλλου είδους έρωτες ήρθαν να συμπληρώσουν το κενό, έρωτες που δεν αφορούν πια σε ένα πρόσωπο συγκεκριμένου φύλου αλλά παίρνουν άλλες μορφές, όσες βάλει ο νους σας κι ακόμα περισσότερες. Οπότε, τώρα, δεν τρέμει το φυλλοκάρδι μου μετρώντας τα πέταλα της μαργαρίτας. Τώρα, εκείνο το δίκοπο μαχαίρι, μ’ αγαπά-δεν μ’ αγαπά, χάνει τη αιχμηρότητά του. Τώρα ξέρω ποιοι και αν μ’ αγαπούν και τους το ανταποδίδω με όλη την ωριμότητα της ηλικίας μου και με μεγάλη ευγνωμοσύνη. Όσοι δεν μ’ αγαπούν, ξέρω και πόσο και γιατί, και τους αγνοώ με όλη την επίγνωση της επιλεκτικής μου σοφίας.

Τώρα, λοιπόν, είμαι ελεύθερη, χωρίς φόβο και πάθος, να διερευνήσω αν οι μαργαρίτες λένε αλήθεια στους ερωτευμένους. Καθώς είναι άνοιξη και βρίθουν τα λιβάδια από μαργαρίτες, μάζεψα μερικές και άρχισα με μεγάλη προσοχή να μετράω τα λευκά τους πέταλα. Συνήθως μου έβγαινε μονός αριθμός, 21 πέταλα για τις μικρές και 23 για τις μεγαλύτερες. Μία ξέφυγε από τον κανόνα αλλά δεν με έπεισε ότι στη φύση τα πράγματα συμβαίνουν τυχαία, πότε έτσι πότε αλλιώς. Αφού σε μία άλλη μαργαρίτα είδα ένα πέταλο, να έχει ξεκολλήσει από τη θέση του και να στέκεται μπλεγμένο στα διπλανά του, έτοιμο να φύγει εντελώς και να χαθεί στο πρώτο φύσημα του αέρα. Άρα, ο αριθμός των πετάλων της μαργαρίτας είναι πάντοτε μονός. Που σημαίνει ότι αν κανείς αρχίζει να τη ρωτάει αρνητικά, εκείνη θα απαντήσει επίσης αρνητικά, ή αντίθετα αν θέλουμε να απαντήσει καταφατικά πρέπει να ξεκινήσουμε την ερώτηση από το «μ’ αγαπά». Όλα τα άλλα είναι θέμα τύχης και λάθους, αν π.χ. ένα πέταλο έχει ξεφύγει από τη θέση του ή αν μετρήσαμε δύο μαζί αντί για ένα. Αφού, εννοείται, μια σωστή ερώτηση δεν τίθεται ποτέ με το «δεν» ή με το «μη»• το φυσικότερο του κόσμου είναι να τίθεται με την προσδοκία ως πρόσημο.

Αυτή τη διαλεύκανση της αλήθειας ως προς τις μαργαρίτες μου δόθηκε η ευκαιρία να την κάνω ενώ βρίσκομαι εκτός Ελλάδος. Είμαι πράγματι στη Γερμανία και υπάρχουν κι εδώ μαργαρίτες, ίδιες με τις δικές μας. Πώς τόσον καιρό δεν μου προέκυψε η επιθυμία να κάνω αυτή τη μικρή και εύκολη έρευνα στη χώρα μου, είναι απορίας άξιο. Ίσως εκεί φοβάμαι ότι οι μαργαρίτες θα βρουν τρόπο να μου κρύψουν μερικά πέταλά τους, ώστε να μην μπορώ να βγάλω σωστά συμπεράσματα. Ποιον θα ωφελούσε όμως μια τέτοια μικροαπάτη της ελληνικής φύσης; Τι νόημα θα είχε; Και ποιος μου λέει πως κι εδώ στη Γερμανία οι μαργαρίτες είναι ειλικρινείς και έντιμες; Κανένας. Περιμένω λοιπόν να επιστρέψω στην πατρίδα, για να επαναλάβω την έρευνά μου με τις ελληνικές μαργαρίτες, αν δεν έχουν προλάβει να μαραθούν, όσο προχωρεί το καλοκαίρι και ανεβαίνει η θερμοκρασία.

Μόνο τότε θα είμαι σε θέση να πω, αν εύλογα οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου στηρίζουν τις ελπίδες τους στα λουλούδια ή αν μάταια προσδοκούν την ευτυχία μετρώντας πέταλα.

_

γράφει η Κατίνα Βλάχου