μου πήρες την χαρά δεμένη με φλουριά
μέσα σε κουτί με πύρινη λαβή
ψάχνω για να βρω τι έχει απομείνει
ψίχουλα βαθιά ξεχασμένα σκεπασμένα
από παλιά μάτια τυχαία ξεπερασμένα

το ξέρω πια καλά, πονάω εμμονικά
τον εγώ μου δεν μπορώ σε μέτρημα να βάλω
κάποια άνοιξη ζωής έχασα πολλά
δεν μέτρησα καλά τα θέλω με τα πρέπει
άνισος αγώνας άγνωστοι κανόνες

αφέθηκα στη Γη χαλάρωσα στη σκιά
μάλλον ήμουν πολύ ειρωνικά… αγνή
πίστεψα πολύ εσένα απ’ την αρχή
μεγάλωσα με σένα σε αγώνα συνηθισμένο
όταν όλα τα χαρίζεις τόσο πιο πολλά κερδίζεις;

τι πονάει πιο πολύ το σώμα ή η ψυχή
με τι γελάει στη ζωή κάθε μορφή
τι ορίζει την στιγμή τι την κάνει πιο δυνατή
τι θυμάσαι πιο πολύ! μια λέξη δυνατή:
ένα χάδι τρυφερό των κύτταρων φυλακτό
μια εικόνα ζωντανή των ματιών οδηγητή
ένας ήχος φυσικός της ακοής μοναδικός;

_

γράφει η Λήδα Χρόνη