Μέσα καλοκαιριού. Τυπικό απόγευμα με αφόρητη ζέστη και άπνοια. Η Αργυρώ, σαραντάρα με μποέμικη ζωή, περίμενε ανυπόμονα να ξεκινήσει το μάθημα αεροβικής. Δεν θα το έχανε με τίποτα. Περήφανη για τις επιδόσεις της, καμάρωνε κάθε φορά που υπερτερούσε των υπολοίπων της ομάδας, χωρίς σημάδια κόπωσης. Η αλήθεια ήταν πως το σώμα της, παρά το γεγονός ότι είχε λίγα κιλάκια παραπάνω δεν βαρυγκώμησε ποτέ.

Τέσσερα, τρία, δύο, ένα…. ούρλιαζε η γυμνάστρια, ολοκληρώνοντας το τελευταίο σετ κοιλιακών της ημέρας. Ούτε στη ΝΑΣΑ τόσος ζήλος για αντίστροφη μέτρηση. Οι ανάσες λαχανιασμένες, τα μαλλιά βρεγμένα, οι πετσέτες σφουγγαρόπανα στο πάτωμα. Παράλληλα, η οσμή του ιδρώτα και τα ντεσιμπέλ μουσικής συνέχιζαν να δραπετεύουν από τα ορθάνοιχτα παράθυρα, κάνοντας αισθητή την παρουσία του γυμναστηρίου στη γειτονιά. Ένα είδος διαφήμισης θα έλεγε κανείς.

Στο απέναντι διαμέρισμα, η Αργυρώ σε απόλυτη νιρβάνα, πανηγύριζε τη λήξη του τελευταίου σετ, ρουφώντας αδιάντροπα το τσιγάρο που έστριψε με τα χεράκια της. Χυμένη στην ξαπλώστρα του μπαλκονιού της, πιστή στο πρωτόκολλο των τζιτζικιών, απολάμβανε τον παγωμένο καφέ της, χωρίς ίχνος συμπόνιας για τα ταλαίπωρα κορμιά, που έλιωναν στο βωμό της ομορφιάς.

_

γράφει η Γεωργία Βασιλειάδου

(πηγή εικόνας)