Η νύχτα είναι μια μαύρη χαρακιά στο μέτωπο του κόσμου
γι’ αυτό κοιμάται
να μη νιώθει την πληγή
Είδε των έργων του τα έργα ο Θεός
τα φρύδια έσμιξε
και έγινε σκοτάδι
Η νύχτα είναι η απορία του Πλάστη
Αυτά θα έλεγα αν πίστευα
αν ήμουν θρήσκα
αν είχα έστω μια ελάχιστη ελπίδα
για Ανά – σταση
Όμως δεν έχω
Εγκλωβισμένη
σαν τη μαντήλα μια γυναίκας
στο συρματόπλεγμα των συνόρων
μεταξύ πολέμου και “πολιτισμού”
Θα έβρισκε ειρήνη…
Την βρήκαν παγωμένη το πρωί
πρόλαβε εκατό μέτρα “ειρήνη”
άραγε μπόρεσε να τη δει μέσα στη νύχτα;
Θα και θάλασσα και θάνατος
τρυπούν τη σκέψη μου σαν πευκοβελόνες
θυμάμαι κάποτε ο τόπος μου έβγαζε λάδι
όχι αίμα
και το νερό ήταν γαλάζιο όχι κόκκινο
Τι κάνω άυπνη μέσα στη νύχτα;
Τον κόσμο δεν μπορώ να τον σώσω
Μπορώ όμως να κλάψω γι’ αυτόν
Να κοιμηθώ ντρέπομαι
Να ξεχάσω…
_
γράφει η Μαρία Λεμεσού
“Τι κάνω άυπνη μέσα στη νύχτα;
Τον κόσμο δεν μπορώ να τον σώσω
Μπορώ όμως να κλάψω γι’ αυτόν
Να κοιμηθώ ντρέπομαι
Να ξεχάσω…”
Πόση ευαισθησία, πόση ενσυναίσθηση, πόση άδολη αγάπη κι αγωνία…
Εξαιρετικό, Μαρία μου, όπως κι όλα σου τα ποιήματα εξ άλλου!
Βάσω μου, ευχαριστώ σε από καρδιάς. Με τιμά και συγκινεί το σχόλιο σου.
Ένα υπέροχο ποίημα,γεμάτο αλήθειες,με πολλή ευαισθησία γραμμένο!!!Μπράβο σας!
Ευχαριστώ σας!
είναι εκπληκτικό! μπράβο σας!
Πολύ ευχαριστώ σας!
Τελικά, αν εσείς οι ποιητές ενώνατε τις πένες σας , έχω την μικρή έστω ελπίδα οτι ίσως και καταφέρνατε να αφυπνίσετε αν όχι τους Ισχυρούς της Γης που ναι μεν μπορούν αλλά κωφεύουν ο καθείς για τους δικούς του λόγους, τουλαχιστον τους Λαούς .Το ”φτάνει πια ” τους να γίνει τόσο βροντερό που θα ξεβουλώσει τα ώτα των μη ακουόντων Για να το σκεφτείτε λίγο…
Δεν ξέρω…Πραγματικά δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Είναι μια δική σας “κραυγή” αγωνίας όπως η δική μου εκείνο το βράδυ, σας κατανοώ Με τιμά! που με συμπεριλαμβάνετε ανάμεσα στους ποιητές και σας ευχαριστώ αν και εγώ ποιήτρια δεν δηλώνω, όχι από ταπείνωση, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα, ίσως για μια άλλη στιγμή Όταν “τα βρίσκω σκούρα” στους ποιητές καταφεύγω για απαντήσεις έτσι και τώρα σκέφτομαι έναν στίχο του Σεφέρη από τον “Τελευταίο Σταθμό” “Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων” ίσως αυτή να είναι η μοίρα του ανθρώπου αυτή η συλλογική μοναχικότητα Όμως αν ο καθένας μας δεν πάψει να ονειρεύεται ,έστω για το δικό του βραχνά, πλατύνει το μέσα του και νιώσει και τον άλλον κι έτσι ίσως αλλάξει κάτι στον κόσμο Αν ο καθένας μας αλλάξει προσωπικά, τότε ίσως…Και πάλι δεν ξέρω , σίγουρη δεν είμαι, γι’ αυτό γράφω…
Συγκλονιστική κραυγή απόγνωσης ………… “δεν μπορώ να σώσω τον κόσμο…μπορώ όμως να κλάψω γι αυτόν…..να κοιμηθώ ντρέπομαι…να ξεχάσω….”
Μην μας αφήνετε να ξεχάσουμε Μαρία!!
Η αλήθεια είναι πως πέρα από ανάγκη, γράφω γιατί χρειάζομαι κάπου να αφήσω τον εαυτό μου, έχω και αυτή την επιθυμία, της υπενθύμισης. Πρώτα σε μένα και μετά σε όποιον με διαβάζει. Πάντα με συγκινεί αυτός ο διάλογος και ευχαριστώ σας.
Δυνατό! Πονάει το ποίημα σας… πονάνε οι αλήθειες του! Υπέροχο μπράβο σας!
Ευχαριστώ σας!
Χτύπος!!!!!!!!!!!!! ΔΥΝΑΤΟΣ , ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!! Εύγε!
Ευχαριστώ σας!
Με συγκινήσατε. Γράφετε υπέροχα με μελάνι απο την καρδιά σας…και φαίνεται σε κάθε στίχο που πονά…καθώς τον διαβάζουμε…
Με συγκινεί η συγκίνησή σας. Τα όμορφα λόγια στο σχόλιο σας. Ευχαριστώ σας!
”’Θα και θάλασσα και θάνατος
τρυπούν τη σκέψη μου σαν πευκοβελόνες
θυμάμαι κάποτε ο τόπος μου έβγαζε λάδι
όχι αίμα
και το νερό ήταν γαλάζιο όχι κόκκινο””
απο εδω και περα καθε βραδυ Μαρια μου που θα ακουω το ελικοπτερο να ψαχνει ”’ την μαντηλα της γυναικας που δεν βρηκε την ειρηνη ”’ το ποιημα σου θα ερχεται στο μυαλο μου και θα ντεπομαι ακομα περισσοτερο
σευχαριστω Ειρηνη Σεζενια
Ειρήνη μου..με συγκινεί η ευαισθησία σου, τόσο που λόγια δεν έχω, σιωπώ…