Ταξιδεύουν τα μάτια μας αλλά οι καρδιές μένουν ριζωμένες εκεί...
Πατρίδα που σε κουβαλάμε όπως φυλαχτό μέσα απ' το μπλουζάκι.
Κι η γιαγιά μου
στυλώνει το βλέμμα της στο συρματόπλεγμα που δεν τελειώνει - κι ας
Τελειώνουν οι ώρες της γλυκιάς φωνής που απομακρύνεται -
Του τρένου οι ρόδες στριγκλίζουν όπως οι δήμιοι ανέκφραστοι καρατομούν την Αθωότητα και σπέρνουν αιματοβαμμένο καημό...
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Διαβάστε κι αυτά
Ο πίνακας μιας μέρας σου. Πλάσε χαρά, πλάσε ζωή, αξίες και ομορφιά η αύρα σου θ’ αγγίξει ανθρώπους πιο βαθιά ωραία συναισθήματα στη σύνθεση μιας μέρας πομπός ελπίδας, άνοιξης, στο φάσμα μιας εσπέρας. Το κάδρο των αισθήσεων γέμιζε με αγάπη μια θάλασσα χαμόγελα στου ουρανού τον χάρτη.
Ένα παιδί πεθαίνει στο σπίτι. Κουρτίνες κλειστές. Λίγο φως ξεφεύγει τα βράδια. Καθόλου φως δεν μπαίνει. Κι ας είναι καλοκαίρι. Στον κήπο το ποδήλατο του μεγάλου αδερφού. Της είναι μεγάλο. Αλλά θα το πάρει σε κανα δυο χρόνια. Που δεν θα 'ρθουν. Τα...
Ο πίνακας μιας μέρας σου. Πλάσε χαρά, πλάσε ζωή, αξίες και ομορφιά η αύρα σου θ’ αγγίξει ανθρώπους πιο βαθιά ωραία συναισθήματα στη σύνθεση μιας μέρας πομπός ελπίδας, άνοιξης, στο φάσμα μιας εσπέρας. Το κάδρο των αισθήσεων γέμιζε με αγάπη μια θάλασσα χαμόγελα στου ουρανού τον χάρτη.
” … όπως οι δήμιοι ανέκφραστοι καρατομούν την Αθωότητα και σπέρνουν αιματοβαμμένο καημό… “, πόσο δυνατά η κραυγή σου ηχεί στην ψυχή.
Η κραυγή της προσφυγιάς, της ξενητειάς, του ξερριζωμού και την απελπισίας….
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!