Άτιτλο, του Στρατή Παρέλη
Ταξιδεύουν τα μάτια μας αλλά οι καρδιές μένουν ριζωμένες εκεί...
Πατρίδα που σε κουβαλάμε όπως φυλαχτό μέσα απ' το μπλουζάκι.
Κι η γιαγιά μου
στυλώνει το βλέμμα της στο συρματόπλεγμα που δεν τελειώνει - κι ας
Τελειώνουν οι ώρες της γλυκιάς φωνής που απομακρύνεται -
Του τρένου οι ρόδες στριγκλίζουν όπως οι δήμιοι ανέκφραστοι καρατομούν την Αθωότητα και σπέρνουν αιματοβαμμένο καημό...
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
” … όπως οι δήμιοι ανέκφραστοι καρατομούν την Αθωότητα και σπέρνουν αιματοβαμμένο καημό… “, πόσο δυνατά η κραυγή σου ηχεί στην ψυχή.
Η κραυγή της προσφυγιάς, της ξενητειάς, του ξερριζωμού και την απελπισίας….
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!