Μ’ αρέσει η νύχτα.
Οι μισοφωτισμένοι δρόμοι,
όπως η μνήμη μου,
που φωτίζει ό,τι αυτή θέλει
ό,τι αγαπά
και τ’ άλλα στο σκοτάδι και στη λήθη.
Όλα είναι ήμερα τη νύχτα.
Κοιμούνται ή ξεκουράζονται.
Κανείς δεν με ρωτά, δεν χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις.
Μπορώ να σωπαίνω, μπορώ να λυπάμαι ανενόχλητη.
Η νύχτα ξέρει από σιωπή δεν είναι φλύαρη σαν τη μέρα.
Γι’ αυτό αν γίνει το κακό
διπλά μου φαίνεται κακό τη νύχτα.
Κι όμως τα πιο πολλά τα φονικά
νύχτα έγιναν
Και το “φευγιό σου”…
Κόκκινο πάνω στο μαύρο φουστάνι της νύχτας.
Πένθος ανεξίτηλο.
Παρ΄όλα αυτά την αγαπώ τη νύχτα.
Ίσως γιατί μοιάζει “στον ύπνο σου”…
_
γράφει η Μαρία Λεμεσού
ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΕΜΑΤΟ ……………..
Μπράβο!
Ευχαριστώ σας!
[…]Η νύχτα ξέρει από σιωπή δεν είναι φλύαρη σαν τη μέρα..[…] Αγαπημένη νύχτα και τρυφερή. Πολύ όμορφο!!!!!
Αγαπημένη, ναι.. ευχαριστώ για τον καλό σας λόγο
Και ποιος δεν αγαπά τη νύχτα…όλα είναι τόσο ερωτικά ήσυχα…
Ήσυχα, ναι… αγαπημένη μου η ησυχία, ειδικά της νύχτας Ευχαριστώ σας για την ανάγνωση
“Κανείς δεν με ρωτά, δεν χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις.
Μπορώ να σωπαίνω, μπορώ να λυπάμαι ανενόχλητη”.
Μπορώ να είμαι ο εαυτός μου…
Εξαιρετικό, Μαρία μου, συγχαρητήρια!
Ευχαριστώ σε από καρδιάς, Βάσω μου
”’όπως η μνήμη μου, που φωτίζει ό,τι αυτή θέλει ό,τι αγαπά
και τ’ άλλα στο σκοτάδι και στη λήθη.”’
Μαρια σου ευχομαι παντα ετσι …να βαζεις στο σκοταδι και στην λήθη ο,τι δεν σε κανει χαρουμενη
πολυ ομορφο το ποιημα σου