Άφησα τα χρόνια

Δημοσίευση: 12.05.2014

Ετικέτες

Κατηγορία

 

Φώναξε κάποιος στο δρόμο,

για συναυλία μουσική.

Ήπια μια γουλιά κρασί

και τον ρώτησα, τι έχει να μου πει

για τον έρωτα και την ψυχή.

Τραγούδησα δυνατά και θλιβερά

την αλήθεια που ένοιωσα βαθιά.

Στο τραπέζι μου σταμάτησα

και χαμόγελο αχνό, ξύλινο κράτησα.

Αναδύθηκα απ’ την ερημιά

παραπατώντας με το νοτιά.

Μεθυσμένη κοίταξα ξανά

το φως του ήλιου που ’ρθε απ’ τα παλιά.

Άφησα τα χρόνια τον ήλιο να μου κρύψουν

και έμειναν οι Κυριακές μοναξιάς γιορτές,

να πλαισιώνουνε το παρελθόν

να ματώνουν το παρών.

 

 

της Εύας Κασιάρου

 

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

6 σχόλια

6 Σχόλια

  1. Άννα Ρουμελιώτη

    Άφησα τα χρόνια τον ήλιο να μου κρύψουν

    και έμειναν οι Κυριακές μοναξιάς γιορτές,

    να πλαισιώνουνε το παρελθόν

    να ματώνουν το παρών.

    Τι νόημα βαθύ μέσα σε αυτούς τους στίχους!!!!!!!!Πόση αλήθεια!!!Ευχαριστώ!!

    Απάντηση
    • Εύα Κασιάρου

      Σ΄ευχαριστώ!

      Απάντηση
  2. Βαγγέλης Θερμογιάννης

    Μερικές φορές, σας το ‘χω ξαναπεί, ακουμπάτε πολύ βαθιά στη ψυχή κάποιων ανθρώπων…

    Απάντηση
    • Εύα Κασιάρου

      Τότε αξίζει η γραφή…. σε ευχαριστώ!

      Απάντηση
  3. Δημητρης Προδρομου

    Καλησπερα Ευα…τι να πω … απλα υποκλίνομαι ταπεινα στο ταλεντο σου !!!!!!!!
    ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ !!!!!!!!!!!!!!

    Απάντηση
    • Εύα Κασιάρου

      Ευχαριστώ!!

      Απάντηση

Υποβολή σχολίου