Σήμερα το δηλώνω. Ερωτευμένος μα και ερωτεύσιμος. Αρωματισμένος, καλλωπισμένος και με δώρα στο χέρι ψαγμένα από ειδικούς και ειδικές. Βιβλία και βιβλία και ανθοπωλεία πολυτελείας. 103 και 1 τριαντάφυλλα όσοι οι μήνες του έρωτά μας, 119 μέρες, 34 ώρες, 68 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα όπως λέω σε όλους. Θα της το πω τυλιγμένος στο μπράτσο της βγάζοντας μια ανάσα χαράς προβαρισμένης. Με το βιβλίο εκείνο το δυσεύρετο και την αφιέρωση με το «για πάντα μαζί» θα σφραγίσω μια τέτοια μέρα τον απόλυτο έρωτα. Βόλτα στο φεγγάρι και κλεισμένο τραπέζι στην άκρη του μαγαζιού κάτω από ορτανσίες και λοιπά λουλούδια κρεμαστά με απαλή μουσική μέσα από ένα θαμπό κερί που θα μυρίζει τριαντάφυλλο και γιασεμί θα την κοιτάζω στα μάτια. Μύδια αχνιστά και κρασί παλαιωμένο σε πορσελάνη και κρύσταλλα θα συνοδεύουν τούτον τον έρωτα. «Μωρό μου», θα της λέω δυνατά, «για σένα και τι στον κόσμο. Για σένα παντού. Για σένα πάντα. Για σένα όλα». Ο κόσμος θα χαζεύει και θα σκουπίζει διακριτικά τα βουρκωμένα μάτια από συγκίνηση και ζήλεια. Του Αγίου Βαλεντίνου, εγώ ένας Βαλεντίνος όλο καρδιά θα κραυγάζω πως δεν χρειάζεται αυτή η μέρα για να δηλώσω τούτον τον έρωτα μα είναι τέτοια η μέρα η άτιμη που δε με χωρά το σπίτι και θέλω σε όλους να δείξω μα και να αποδείξω τον αιώνιο έρωτά μου.
Χτες το δήλωσα. Με θύμωσε τόσο πολύ που δεν άντεξα και την πέταξα κάτω. Ευτυχώς δεν έσπασε τίποτα να τρέχουμε πάλι όπως την άλλη φορά. Για άλλη μια φορά μαγείρεψε εκείνη την τρισάθλια φακή που ξέρει ότι σιχαίνομαι. Της είπα να φορέσει τίποτε άλλο που έχει γίνει σαν πατσαβούρα και εκείνη έτρεξε μέσα και φόρεσε κλαμένη ένα από εκείνα που φόραγε κάποτε. «Κάποτε είχες καμπύλες και στεκόταν», της στρίγγλιξα «τώρα έχεις γίνει ένα σκουπόξυλο και δεν σου στέκει τίποτα ρε Όλιβ» της είπα γελώντας. Έρωτες και αηδίες και κουραφέξαλα. Μου αρέσει που της πήρα και δώρο ψαγμένο για να κάνω το χατίρι του αφεντικού στην δουλειά που μας θέλει ερωτευμένους και με σέλφι και λοιπές αηδίες. «Πού θα βγείτε Μάκη;» μου είπε πριν λίγες μέρες. Τι πού θα βγούμε κύριε διευθυντά Είμαστε εμείς για τέτοια; μου ερχόταν να του πω. Μα όχι. Άρχισα ό,τι μου κατέβαινε από ταινίες. Ρομαντικά ταβερνάκια. φεγγάρια και λουλούδια κρεμαστά. Κεριά και αιώνιες υποσχέσεις. «Βάλε κανα κραγιόν αύριο», της είπα πριν πέσει για ύπνο. «Να βγάλουμε καμιά καλή φωτογραφία να το χάψουν όλοι οι μαλάκες στο γραφείο. Αυτό θα πει έρωτας μωρό μου», της είπα και της έριξα μια καλή από πίσω και τράβηξα για έξω μπας και βρω τίποτα να φάω που να τρώγεται να γεμίσω το στομάχι μου γιατί αύριο ως βαριά ερωτευμένος θα τρώω έρωτα και αέρα κοπανιστό…
*Κείμενο αφιερωμένο σε όλες τις κακοποιημένες γυναίκες που δεν έχουνε ακόμα βρει το θάρρος να πετάξουν από πάνω τους εκείνους τους “άντρες” που τολμούν να σηκώνουν χέρι πάνω τους μα και σε όλες όσες πήραν αυτήν την ζόρικη απόφαση ελευθερίας. Για έναν τέτοιο άγιο που θα τις προστάτευε θα κοκκίνιζα και εγώ τα ανθοπωλεία και τα μαγαζιά, μα προς το παρόν κοκκινίζω από ντροπή για όλους αυτούς που κυκλοφορούν ανάμεσά μας ατιμώρητοι… Happy Valentine’s day δεν είπαμε…
Σου βγάζω το καπέλο βρε κοπελιά!!Εύγε!!!!
Μπράβο, Μάχη, μπράβο!!! Είσαι παλικάρι!
Οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος . Σαν τη μάσκα του ΙΑΝΟΎ ΈΝΑ ΠΡΆΓΜΑ.Πώς το καταφέρνουν και κρύβουν την ασχήμια τους ;
Πολύ ωραίο Μάχη
Σας ευχαριστώ και τους τρεις για τα καλά σας λόγια. Είναι αυτή η κάλυψη αυτών των “ανθρώπων” μέσα από μια διαφορετική κοινωνική εικόνα που με εξοργίζει ακόμα περισσότερο. Ας γιορτάζουμε την αγάπη στην αληθινή της εκδοχή καθημερινώς και εμπράκτως…