2.07.2017
Μονόλογοι | Ποίηση

Έτσι, όπως κινήσαμε

Χρυσούλα Πλοκαμάκη

Όπως κινήσαμε μαζί κοντά μισό αιώνα
έτσι και θα τελειώσουμε της ζήσης τη σταγόνα…
Θα με κρατάς, θα σε κρατώ κι όπου ‘θελε μας βγάλει
αυτή η στράτα της ζωής, που ‘ναι για μας μεγάλη…
Το χέρι μου στο χέρι σου φωλιά και χελιδόνι
δε μ’ άφησε ούτε στιγμή να απομείνω μόνη…
Όταν να πέσω πολεμώ κρατάς το αντισκάρι*
δυό χέρια διαφορετικά που γίνηκαν ζευγάρι…
Κι όταν σκοντάψεις που και μια, κρατώ να μη λυγίσεις
και το Θεό παρακαλώ… απ’ το χέρι μη μ’ αφήσεις.

*αντισκάρι=αντίσταση

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη

Ακολουθήστε μας

Δέντρο με θηλιά

Δέντρο με θηλιά

Δέντρο έγινα με θηλιάκαι νερό μου η σκιά σου.Πότισέ με με φιλιάκι απ' τον κορμό μου πιάσου. Πρόσμενα, πρόσμενα, περίμενα να με βρέξεις…Μα είμαι ένα δέντρο που δεν ξέρει από λέξεις.Εμένα, εμένα να προσέχεις, παρακαλώ, το 'χω ανάγκηκαι πρόσεξε το χώμα μου, μην πατήσεις...

Νύχτες Ριβιέρας

Νύχτες Ριβιέρας

Ι Στην Αθηναϊκή Ριβιέρα,τα κύματα έχουν γεύση από κρασί των 500 ευρώοι ομπρέλες δεν κρύβουν ήλιο,μόνο φτηνές δικαιολογίες.Η σιλικόνη επιπλέει καλύτερα απ’ τις ενοχές,τα μάτια χρυσωμένα κλουβιάκαι οι λέξεις μιλούν σε hashtags:#paradise #blessed #filter. Τα βράδια, τα...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Νύχτες Ριβιέρας

Νύχτες Ριβιέρας

Ι Στην Αθηναϊκή Ριβιέρα,τα κύματα έχουν γεύση από κρασί των 500 ευρώοι ομπρέλες δεν κρύβουν ήλιο,μόνο φτηνές δικαιολογίες.Η σιλικόνη επιπλέει καλύτερα απ’ τις ενοχές,τα μάτια χρυσωμένα κλουβιάκαι οι λέξεις μιλούν σε hashtags:#paradise #blessed #filter. Τα βράδια, τα...

Όρθρος

Όρθρος

Ακούω τις κινήσεις του αέρα,Καθώς συλλαβίζει με συρσίματα∙Στο πέρασμά του τα φύλλα ανακατεύοντας,Σαν πατέρας αμήχανος, τα μαλλιά νηπίων. Καθώς ξυπνούν οι αναμνήσεις,Κύματα σκάνε έξω, στην αμμουδιά.Εγώ, στην αιώρα Γυναίκα γίνομαιΜε τα μάτια ανοιχτά. Εκεί με βλέπω,Σε...

Σπινθήρας

Σπινθήρας

Βρέθηκα πεζοπόρος,να αναζητώ νέο κάλεσμα,που ήταν πάντα εκεί,κρυφό, μέσα μου, σαν φως ωραίο. Σαν σπινθήρας που σιγοκαίει,σε στάχτες ασθενικού παρελθόντος,μια φλόγα που ανασαίνει,στο βάθος του είναι μου. Ίσως οι δρόμοι γύρω,κάνουν τον βουνίσιο άνεμο να μην είναι...

4 σχόλια

4 Σχόλια

  1. Χριστίνα Σουλελέ
    Χριστίνα Σουλελέ στο 03/07/2017 σε 9:47 πμ

    Πολύ τρυφερό το ποίημά σας κ. Χρυσούλα. Έτσι είναι τα χέρια για να κρατούν αντισκάρι. Καλή σας μέρα!

    Απάντηση
  2. Σοφία Ντούπη
    Σοφία Ντούπη στο 03/07/2017 σε 1:43 μμ

    Αγαπημένη μου Χρυσούλα έκλεισες, χώρεσες τόσο όμορφα ολόκληρη τη ζωή σου – μου…στο υπέροχο ποίημα σου, που δεν μπορώ να παρά να πω μπράβο σου!!!
    ”Όταν να πέσω πολεμώ κρατάς το Αντισκάρι* έτσι, έτσι αντιστεκόμαστε στις φουρτούνες κι έτσι μετριέται η αγάπη!!!

    Απάντηση
  3. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ
    ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ στο 04/07/2017 σε 10:06 πμ

    Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου Χριστίνα…
    Να είσαι καλά!
    Καλημέρα και καλή συνέχεια…

    Απάντηση
  4. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ
    ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ στο 04/07/2017 σε 10:08 πμ

    Πολυαγαπημένη μου Σοφία,

    ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!
    Μακάρι έτσι να είναι ως το ΤΕΛΟΣ…. Να υπάρχει… Και μόνο να υπάρχει ΜΑΣ αρκεί!

    Αγαπώ σας!
    Καλή σας μέρα!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου