Με πνίγει πλέον η θάλασσα των ανθρώπων
Άπατα νερά η μοναξιά ανάμεσά τους
Βδέλες που κολλούν στα χέρια σου
Η απόκοφη βουή τους.
Να κολυμπήσεις πώς;

Σαν τους γνωρίζεις
χαμογελούν
μα το λακάκι τους δακρύζει,
στάζει βραχνούς λυγμούς.

Σαν λυγάει ο χρόνος βυθίζεσαι
Στη πλάνη τους.
Λες πως μπορείς να τους κρατήσεις
Γελάστηκες.

Οι άνθρωποι ποτέ αιχμάλωτοι
Δεν έγιναν εκούσια
Μήτε υπέγραψαν συνθήκη την ψυχή τους.

Σαν φεύγουν πάλι, χαμογελούν.
Αίνιγμα η αιτία.

Τα χέρια μας αδειανά,
Τόσο μάταια πλασμένα
Δεν μπόρεσαν ποτέ
να φέρουν πίσω
Στη ζωή
Όσα αγαπήσαμε.

Μεγάλο αίνιγμα οι άνθρωποι,
Όπως και τα χαμόγελα
Όπως και η θάλασσα
Σε ξεβράζουν πάντα αδειανό
Στην αμμουδερή μοναξιά της
μνήμης σου.

Ίσως είναι λάθος του χρόνου
Να ξεθωριάζει καθετί φθαρτό
Που παλεύει
Να αντέξει το αναπόφευκτο
Σμίξιμο μαζί του.

-

γράφει η Παναγιώτα Καλογεράκου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!