Όποιος κι αν ερωτηθεί
Που ’χει λατρεία τόση
Στης ποίησης τον καταιγισμό
Ξέρω θα αποδώσει

Την περισσή αγάπη του
Σεβαστό απ’ την ψυχή του
Αναπνοιά μονάκριβη
Η κάθε θύμησή του

Την ποίηση τη λάτρεψα
Μικρό ήμουν θυμάμαι
Στο δημοτικό επήγαινα
Τα λέω και λυπάμαι

Τα χρόνια εγώ που άφησα
Αυτά να συνεπάρουν
Γραφές μικρών ασχολιών
Κι έτσι δε θα τρατάρουν

Κεράσματα από παλιά
Και ευαίσθητα τα χρόνια
Μα πάλι τα κατάφερα
Πριν να με βρουν τα χιόνια

Αυτά που στολίζουν θαρρετά
Τις κεφαλές και δίνουν
Μηνύματα ωρίμανσης
Κι έτσι θα κατευθύνουν

Σε μονοπάτια δύσβατα
Με αντίξοες συνθήκες
Έχω όμως κατά νου
Ζήσης μου παρακαταθήκες

Να αφήσω με χαρά
Τιμή και περηφάνεια
Το όνειρό μου κυνηγώ
Καταπάτησα την αδράνεια

Εκείνη που ελόχευε
Στα χρόνια που περάσαν
Μα τώρα είμαι εγώ εδώ
Κι εμπόδια ξεπεράσαν

Τα ισχυρά τα θέλω μου
Ενάντια σ’ άλλων πρέπει
Τη ζωή μου οδηγώ
Καπετάνιος καθώς πρέπει.

Α.Ζ.

Δεν είναι λίγες οι φορές που σαν αετός πετάω
Όταν την πένα στο χαρτί με την ψυχή κρατάω

Η Αγάπη για την Ποίηση πολλά κρατάει χρόνια
Κι ευωδιάζει ολοχρονίς σαν Γαλλική κολώνια

Την Ποίηση τη λάτρεψα, την έχω σαν παιδί μου!
Παιδί στα δεκατέσσερα τση ’δωκα την ψυχή μου

Ξεκίνησα δειλά δειλά στίχους να συνταιριάζω
Ψυχής κι Αγάπης λούλουδα σε κρυσταλλένιο βάζο

Αγάπη, Θλίψη, Έρωτας, Πόνος κι Ευγνωμοσύνη
Βρίσκουν το δρόμο της γραφής και της ψυχής την κρήνη

Όσα κι αν βάζω στο μυαλό θέλουν τη θρυαλλίδα
για να γεμίσει αυτοστιγμής του νου μου η σελίδα

Είναι στιγμές της μοναξιάς που ταίρι μου ζητάνε
Κι η πένα με τη σκέψη μου αμοναχές μιλάνε

Κάποιοι την είπαν “Έρωτα”, άλλοι του νου ξομπλιάστρα
Για μένα είναι η ποίηση το γιασεμί στη γλάστρα

Την αγαπώ την ποίηση γιατί έχει μια μαγεία
Να ζωντανεύει το χαρτί, να ζει μες στα βιβλία!

Χ.Π.