Με έχεις αρρωστήσει
Σε ποιον να πω τον πόνο μου
που δεν μ’ αφήνει μόνο μου·
δε λέει να σταματήσει

Ανάγκη ψυχοφθόρα
η αγάπη, ή όπως λέγεται
Ο εγωισμός μου φλέγεται·
Αγάπη αιμοβόρα

Να φύγω, λέει, το μυαλό
μα η καρδιά τρελαίνεται
θα μείνω, όπως φαίνεται
Κι οι δυο με λεν’ δειλό

Δε θέλω άλλο τη ζωή
Με κούρασαν τα λάθη μου
και στη ψυχής τα βάθη μου
μονάχα πόνος αντηχεί

Με έχεις αρρωστήσει
Εσύ δεν ξέρεις ν’ αγαπάς
«Κι εγώ», με ψέμα απαντάς
Για μένα έχεις σβήσει

Τι τρέχει με εμένανε
ποτέ δε ζήτησα πολλά
και με αισθήματα χτιστά
τα θέλω μου πεθαίνανε

Και η ντροπή του τίποτα
της μοναξιάς στο πλήθος μου
μαχαίρι μες στο στήθος μου
τα πρόσωπα τ’ ανύπαρκτα

Αυτά που ίσως μ’ αγαπούν
που ίσως και να νοιάζονται
που συμβουλές στοχάζονται
και αμυδρά χαμογελούν

Μα δεν υπάρχει εδώ κανείς
Λιγότεροι υπήρξανε
στην άβυσσο με ρίξανε
η ολοκλήρωση ψευδής

Πώς πολεμάς τους φόβους σου
σαν είσαι ηττημένος
κι απ’ τον Θεό διωγμένος·
Αγκάθινος ο δρόμος σου

Ο φόβος πως απέτυχες
σε ό,τι έχτιζες καιρό
και πέφτουν μέσα στο κενό
αυτά που ονειρεύτηκες

Αγάπη ψυχοφθόρα
Μη με ξαναεπισκεφτείς
αμοιβαία ή μονομερής
Αγάπη αιμοβόρα

Ιδού το τέλος της γραμμής
στρωμένο τριαντάφυλλα
προσευχητάρια άθεα
κι απομεινάρια μιας ψυχής.

_

γράφει η Δώρα Βαξεβανοπούλου