Από την εφηβεία εμφάνιζε μια περίεργη συμπεριφορά. Στην πορεία μπήκε σε ψυχιατρική κλινική και άρχισε θεραπεία. Εκεί έμαθε να ασχολείται μέσω προγραμμάτων αποκατάστασης με τη φωτογραφία, κάτι που την χαροποίησε ιδιαίτερα. Έχουν περάσει 8 χρόνια. Η Αγάπη συνεχίζει να πειραματίζεται μέσω της φωτογραφίας. Τελείωσε το πτυχίο της και είναι υποψήφια διδάκτορας.
Μπαίνει στην τάξη. Χαιρετά τους φοιτητές και στη διαφάνεια που υπάρχει εμφανίζεται μια δική της πειραματική φωτογραφία. Χαμογελά και αρχίζει να την ερμηνεύει. «Το πρόσωπο που βλέπετε αλλοιωμένο χωρίς μάτια αντιπροσωπεύει ανθρώπους που η ζωή ήθελε να έχουν κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα. Δεν έχουν μάτια γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε, γιατί ζούνε σε ένα δικό τους φανταστικό κόσμο. Μπορούν όμως να βλέπουν με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς τους!»
Μια φοιτήτρια τρέχει και την αγκαλιάζει! «Σας ευχαριστώ που με κάνατε να μπορώ να αντικρίσω την ζωή μου αισιόδοξα, είμαι διαγνωσμένη με κατάθλιψη! Σήμερα νιώθω ότι από εσάς έχω βρει μεγάλο νόημα ζωής.» Η Αγάπη την σφίγγει στην αγκαλιά της. Δάκρυα  τρέχουν από τα μάτια της. «Γιατί κλαίτε;» την ρωτά η φοιτήτρια. «Γιατί, όπως σας είπα, έχω μάτια στην ψυχή και στην καρδιά! Μην χάσεις ποτέ την αγάπη σου για ζωή.»

–

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου