Όσο περνά ο καιρός η λέξη αποκτά ουσία
Εσύ, μόνο εσύ αγαπημένη
Που έδινες νόημα σε όλα
Που έδινες χρώμα και ήχο
Όσο περνά ο καιρός η απουσία σου κάνει θόρυβο
Είναι που κρύβεσαι σε κάθε νότα, σε κάθε παύση και αρχή
Στο ραδιόφωνο
Στο μουρμούρισμα
Στον πρωινό καφέ
Στα παγωμένα σεντόνια
Στο διπλανό κάθισμα
Όσο περνά ο καιρός είσαι παντού
Είσαι μοναδική
Αξεπέραστη
Ασύγκριτη
Είσαι το όλο που δεν έγινε ποτέ
Είσαι τα πάντα που δεν ήρθαν
Είσαι εγώ που έφυγες , αγαπημένη…
“Όσο περνά ο καιρός η απουσία σου κάνει θόρυβο
Είναι που κρύβεσαι σε κάθε νότα, σε κάθε παύση και αρχή”
Υπέροχο κα Erina!!!
Μια απουσία όλο εικόνες!!
ευχαριστώ! … απουσίες που μας συντροφέυουν αδιάκοπα
υπέροχο κα Ερίνα…τι μου θυμίσατε…τα λόγια όλο σπαραγμό που άκουσα από το αγόρι της φίλης μου όταν εκείνη χάθηκε τόσο αναίτια σε μια δασική πυρκαγιά στη Χίο πριν αρκετά χρόνια…το ποίημα λοιπόν αυτό άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή μου κ΄ μου θύμισε τα φοιτητικά μου χρόνια…σας ευχαριστώ λοιπόν πολύ που μου γλυκάνατε με αυτό τον τρόπο ένα τόσο θλιβερό συμβάν όπως η απώλεια ενός αγαπημένο μου προσώπου…
συγκλονιστικό αυτό που μου γράφεις!!! μακάρι να μην υπήρχε ο πόνος της απώλειας, μα η ζωή είναι και “έτσι”…
είσαι εγώ που έφυγες,,,έξυπνο Erina…
όλο το ποίημα … σε μια πρόταση
“Όσο περνάει ο καιρός η απουσία σου κάνει θόρυβο…” Πολύ δυνατό το ποίημά σου Erina
ευχαριστώ Χριστίνα μου … !
Εχει εκδοθεί μήπως κάποια ποιητική σας συλλογή;
Καλημέρα σας. Προς το παρόν συμμετέχω σε συλλογικές εκδόσεις και σε δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο, όπως και στο τοβιβλιο.net. Μεγάλο μέρος των ποιημάτων μου φιλοξενούνται στο προσωπικό μου blog.