Το ρολόι σήμανε δώδεκα. Έβαλε το ψεύτικο χαμόγελό του και δέχτηκε για ακόμη μια φορά ευχές ουτοπικές για επιθυμίες που σκοντάφτουν στην ίδια την πραγματικότητα. Όσο περνούσαν τα χρόνια, άλλωστε, είχε αποδεχτεί την προσποιητή ευγένεια του κόσμου. Μοτίβο επαναλαμβανόμενο, μια μέρα που από καιρό είχε χάσει τη σπίθα της… Ήταν πάντα μια μέρα δύσκολη, έκρυβε μια αδιόρατη μελαγχολία, για όσα χάθηκαν, για όσα δεν προσπάθησε όσο έπρεπε, για όσα θέλω έμειναν για ακόμα μια φορά σε εκείνη τη λίστα που πότισε με την αποτυχία και τη μοναξιά…
Τούρτα δεν έσβησε, αφού όλοι είχαν κανονίσει κάτι άλλο για εκείνο το Σαββατόβραδο. Ήταν ξεκάθαρα όλα πια… Έβαλε μπροστά το αυτοκίνητο και έφυγε μακριά από όλους και από όλα. Δεν θα έλειπε σε κανένα άλλωστε…
_
γράφει ο Αλέξανδρος Πήχας
0 Σχόλια