Συναντήθηκαν και οι δυο τυχαία έξω από το γραφείο της διατροφολόγου. Περίμεναν με μεγάλη δυσφορία και θυμό, στοιχεία τα οποία ήταν ευδιάκριτα στο πρόσωπό τους, τη σειρά τους για αξιολόγηση. Ήταν και οι δυο νεαρές κοπέλες που συνοδεύονταν από τις μητέρες τους. Η μια κοιτούσε την άλλη κατάματα και τα πρόσωπα τους γαλήνευαν, ηρεμούσαν! Ήταν σα να ποθούσε η μία το κορμί της άλλης ή καλύτερα ήταν σα να ήθελαν να δραπετεύσει η ψυχή τους, μεταπηδώντας από το ένα στο άλλο το κορμί.
Σε κάποια στιγμή οι δυο έφηβες έμειναν τελείως μόνες. Τότε, πλησιάζοντας η μια την άλλη, είπαν αυτά τα οποία ένιωθε η ψυχή τους, αυτά που δεν μπορούσαν να μοιραστούν μπροστά στους γονείς τους. Όλα και όλα μόνο δυο λέξεις. Δυο λέξεις όμως που έλεγαν αρκετά. «Σε ζηλεύω» ψιθύρισε η μια στην άλλη με ένα λυπημένο βλέμμα. Η μία κοπέλα ήταν μόλις 38 κιλά και πάλευε εδώ και χρόνια με την ανορεξία, ενώ η άλλη 83 κιλά και πάλευε εδώ και χρόνια να νικήσει την παχυσαρκία της. Πόσα θα έδιναν για να μπορέσουν  να χωρέσουν η μια στο σώμα της άλλης ή έστω να είχαν τα αντίθετα ονόματα ή καλύτερα να έπασχαν από τις αντίθετες ασθένειες;

–

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου