Σ’ ένα δωμάτιο γυμνοί με μουσική τη σιωπή

τα όνειρα ξεθάψαμε τη μοναξιά τρομάξαμε

στον έρωτα βουλιάξαμε…

Μας κυνήγησαν οι εφτά πληγές και

μας φρουρήσαν οι ενοχές για μια ευτυχία

που με τόσο πόνο γύρω μας τολμήσαμε.

Δεν είμαστε αμαρτωλοί ούτε επικίνδυνοι τρελοί

ψυχές μονάχα που κοινωνήσαμε

το μυστήριο της ύπαρξης διαλύσαμε

εγωισμό κι ανάγκη ομολογήσαμε.

Δεν είμαστε πεσιμιστές μα πληγωμένοι ανθρωπιστές

την ανθρωπιά ασφαλίσαμε όταν τους φόβους μας πουλήσαμε

σ’ ανίερα δεσμά την φυλακίσαμε απ’ το μηδέν την συγκρατήσαμε.

Δεν γίναμε ανθρωπιστές μόνο ψυχροί εγωιστές

που την ζωή φρουρήσαμε και το μηδέν ξορκίσαμε.

Είμαστε σκέψεις δεύτερες μιας ήρεμης ψυχής

ψίχουλα μιας αρχαίας διδαχής που το εγώ μας δυναμώνει

απ’ τα δεσμά της λογικής μας απελευθερώνει.

_

γράφει η Βασιλική Κουτσανδριά