Απολογούμαι στους ουρανούς.
και στων σοφών τη γνώση.
στ’ απορημένο βλέμμα των ματιών
και των λευκών ονείρων.
στις ανεπαίσθητα ορατές λογοκριμένες έννοιες.

Απολογούμαι στα ψηλά φυλλώματα των δέντρων
και των κυπαρισσιών
στου γλαρού τα λευκά φτερά
και στους ταξιδευτές
Στους χώρους μέσα της σιωπής
και της ευγνωμοσύνης
και στον καιρό με καλοσύνη
που αγκάλιασε το χθες μου.

Απολογούμαι στους ανθούς
στους πρόωρα μαραμένους
στα στέκια των μοναχικών
και των λησμονημένων
στο κλάμα του ερωδιού
που ‘πεσε απ’ τη φωλιά
και στην καρδιά μου που χτυπά αργά καρτερικά.

Απολογούμαι γιατί ζω ακόμη και αναπνέω
όταν φέρνει τ’ απόβροχο δροσιά
απ’ τη δροσιά σου.
Απολογούμαι γιατί ζω
αφού εσύ έχεις φύγει…

_

γράφει η Ασημίνα Λεοντή