Έφυγες πριν καν έρθεις
απουσίαζες όλες τις στιγμές που ήσουν παρών
με μια εκκωφαντική σιωπή που ούρλιαζε μες στην ψυχή μου
χωρίς χέρια
χωρίς ανάσες
χωρίς πνοή
χωρίς εμένα
σε έβλεπα μα δεν σε άγγιζα
σε μύριζα μα δεν σε γεύτηκα
σε ήθελα μα δεν σε ζήτησα
δεν άπλωσα το σώμα μου να σε κρατήσει
δεν τόλμησα να σε παγιδεύσω
δεν ήθελα να σε μαγέψω
μόνο να γελάς και να ανάβεις όλους τους διακόπτες του μυαλού
ένα μικρό χάδι γύρευε τούτο το διψασμένο κορμί
μέρες και νύχτες, ώρες, λεπτά που κύλησαν χωρίς εσένα
και αλλά τόσα που θα 'ρθουν και θα προσπεράσουν άπονα.
Ειρωνεία έγινε η ελπίδα
παραπαίει ανάμεσα στο όνειρο και την λογική
βάσανο το πάθος καίει τα σωθικά
στάχτες, καπνός και ένα ρημάδι “σε θέλω”
τι να άλλαζα, τι να διόρθωνα, πώς να σε γεμίσω αγάπη
να έβλεπες για λίγο το μαζί
να ένιωθες μια μικρή λαχτάρα
μια στιγμή, για μια στιγμή
δεν ήταν όνειρο, δεν ήταν ψέμα
μια αλήθεια ήταν που πονά
ένα μαζί που δεν γεννήθηκε ποτέ
και μένω τώρα εδώ να ζω για να θυμάμαι
το τίποτα, το λίγο, το ποτέ
θα σε κοιτώ σαν έργο τέχνης
ανεκτίμητης αξίας
που λαχταράς, μα δεν θα αποκτήσεις ποτέ
θα σε ακούω, όπως τις νότες ενός τραγουδιού
που πλημμυρίζουν τον χώρο μα δεν τις αγγίζεις ποτέ
θα μείνω άπραγη και σιωπηλή
παραδομένη στην απουσία του έρωτά σου.
 
 

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!