Αποχωρισμοί…

πόνος αβάσταχτος.

Αποχωρισμοί οριστικοί

με όλα τα τελετουργικά…

και κρατάς τον πόνο απ’ το χέρι

και πορεύεσαι μέχρι νάρθει η σειρά σου…

Οι άλλοι,

οι ζωντανοί θάνατοι,

οι ζωντανοί αποχωρισμοί,

αυτοί σαν να πονούν πιότερο.

Γεννιέσαι και μεγαλώνεις ν’ αγαπάς,

να νοιάζεσαι,

να λατρεύεις την οικογένεια,

μάνα, πατέρα, αδελφό ή αδελφή.

Και ανακαλύπτεις,

εκεί, γύρω στα γεράματα,

πως ο άνθρωπος που υπήρξε από τους φάρους σου,

έφεγγε και φέγγει με πλαστό φως.

Ανακαλύπτεις την κακία,

την ψευτιά και το μίσος,

που για χρόνια ήταν καλά κρυμμένα

κι όταν αποχαιρετήσατε τον κολοφώνα της οικογένειας,

το πρόσωπό του άλλαξε με τον καιρό,

ακόμα και φυσιογνωμικά.

Χαρακτηριστικά σκλήρυναν,

αισθήματα εξαφανίστηκαν

κι απομονώνεται μέρα τη μέρα

χωρίς φίλους, δίχως κανέναν δίπλα του.

Τα αλλοτινά σαρκώδη χείλη

έχουν μετατραπεί σε δυο σφιχτές γραμμές.

Τα αμυγδαλωτά μάτια δώσαν τη θέση τους

σε δυο άχρωμες κενές κόγχες.

Ακόμα και το ύψος,

το παρουσιαστικό

που άλλοτε έσφυζε από ζωή και γοητεία

έχει δώσει τη θέση του

σε ένα μικρό

άχρωμο και άοσμο ανθρωπάκι.

Τελικά,

ποιος είναι ο δυστυχής;

Αυτός που υφίσταται την κάκητα,

με όλα τα παρελκόμενα

ή αυτός που υστερεί

και έχει αποστεωθεί από αγάπη;

_

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια