13.07.2018

Αποχωρισμοί και ασιτία αγάπης

Αποχωρισμοί…

πόνος αβάσταχτος.

Αποχωρισμοί οριστικοί

με όλα τα τελετουργικά…

και κρατάς τον πόνο απ’ το χέρι

και πορεύεσαι μέχρι νάρθει η σειρά σου…

Οι άλλοι,

οι ζωντανοί θάνατοι,

οι ζωντανοί αποχωρισμοί,

αυτοί σαν να πονούν πιότερο.

Γεννιέσαι και μεγαλώνεις ν’ αγαπάς,

να νοιάζεσαι,

να λατρεύεις την οικογένεια,

μάνα, πατέρα, αδελφό ή αδελφή.

Και ανακαλύπτεις,

εκεί, γύρω στα γεράματα,

πως ο άνθρωπος που υπήρξε από τους φάρους σου,

έφεγγε και φέγγει με πλαστό φως.

Ανακαλύπτεις την κακία,

την ψευτιά και το μίσος,

που για χρόνια ήταν καλά κρυμμένα

κι όταν αποχαιρετήσατε τον κολοφώνα της οικογένειας,

το πρόσωπό του άλλαξε με τον καιρό,

ακόμα και φυσιογνωμικά.

Χαρακτηριστικά σκλήρυναν,

αισθήματα εξαφανίστηκαν

κι απομονώνεται μέρα τη μέρα

χωρίς φίλους, δίχως κανέναν δίπλα του.

Τα αλλοτινά σαρκώδη χείλη

έχουν μετατραπεί σε δυο σφιχτές γραμμές.

Τα αμυγδαλωτά μάτια δώσαν τη θέση τους

σε δυο άχρωμες κενές κόγχες.

Ακόμα και το ύψος,

το παρουσιαστικό

που άλλοτε έσφυζε από ζωή και γοητεία

έχει δώσει τη θέση του

σε ένα μικρό

άχρωμο και άοσμο ανθρωπάκι.

Τελικά,

ποιος είναι ο δυστυχής;

Αυτός που υφίσταται την κάκητα,

με όλα τα παρελκόμενα

ή αυτός που υστερεί

και έχει αποστεωθεί από αγάπη;

_

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια

Ακολουθήστε μας

Το Αλάτι των Ονείρων

Το Αλάτι των Ονείρων

  Σε ένα ψαροχώρι γεννήθηκα,  εκεί, δίπλα στο κύμα και την αρμύρα, έχτισα τα όνειρά μου. Με το πρώτο φως άκουγα τις βάρκες  να σπάνε τη σιωπή του πρωινού  και τις φωνές των ψαράδων να μπλέκονται με το τραγούδι του ανέμου. Εκεί, έμαθα να διαβάζω τα σύννεφα,  να...

τα παιδιά που φύγαν

τα παιδιά που φύγαν

Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

τα παιδιά που φύγαν

τα παιδιά που φύγαν

Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...

Αντανακλάσεις

Αντανακλάσεις

Απ’ την χερσόνησο του Σίτβε, μέρος εξωτικό μα όχι ξακουστό, από το πιο απόμερο σημείο, της τάφρου του ερωτικού μου πόθου, ξεκινά• Στο δέρμα του λαιμού μου, κοντά στο πιο διακριτό οστό του γυναικείου σώματος , εκείνο που τραβάει τα ανδρικά τα βλέμματα,αν η ματιά είναι...

Γαλάζιες σκέψεις

Γαλάζιες σκέψεις

Να κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα χωρίς γυαλια ηλίου,  να βλέπουμε τα αληθινά του χρώματα  Δεν μιλάμε. Σιωπή.  Τα κύματα είναι σαν μελωδία από κάποιο γνωστό τραγούδι. Τους στίχους δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα θυμάμαι την μελωδία.  Αν κοιτάξω την θάλασσα, με ορθάνοιχτα τα...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου