Αποχωρισμοί και ασιτία αγάπης

Δημοσίευση: 13.07.2018

Ετικέτες

Κατηγορία

Αποχωρισμοί…

πόνος αβάσταχτος.

Αποχωρισμοί οριστικοί

με όλα τα τελετουργικά…

και κρατάς τον πόνο απ’ το χέρι

και πορεύεσαι μέχρι νάρθει η σειρά σου…

Οι άλλοι,

οι ζωντανοί θάνατοι,

οι ζωντανοί αποχωρισμοί,

αυτοί σαν να πονούν πιότερο.

Γεννιέσαι και μεγαλώνεις ν’ αγαπάς,

να νοιάζεσαι,

να λατρεύεις την οικογένεια,

μάνα, πατέρα, αδελφό ή αδελφή.

Και ανακαλύπτεις,

εκεί, γύρω στα γεράματα,

πως ο άνθρωπος που υπήρξε από τους φάρους σου,

έφεγγε και φέγγει με πλαστό φως.

Ανακαλύπτεις την κακία,

την ψευτιά και το μίσος,

που για χρόνια ήταν καλά κρυμμένα

κι όταν αποχαιρετήσατε τον κολοφώνα της οικογένειας,

το πρόσωπό του άλλαξε με τον καιρό,

ακόμα και φυσιογνωμικά.

Χαρακτηριστικά σκλήρυναν,

αισθήματα εξαφανίστηκαν

κι απομονώνεται μέρα τη μέρα

χωρίς φίλους, δίχως κανέναν δίπλα του.

Τα αλλοτινά σαρκώδη χείλη

έχουν μετατραπεί σε δυο σφιχτές γραμμές.

Τα αμυγδαλωτά μάτια δώσαν τη θέση τους

σε δυο άχρωμες κενές κόγχες.

Ακόμα και το ύψος,

το παρουσιαστικό

που άλλοτε έσφυζε από ζωή και γοητεία

έχει δώσει τη θέση του

σε ένα μικρό

άχρωμο και άοσμο ανθρωπάκι.

Τελικά,

ποιος είναι ο δυστυχής;

Αυτός που υφίσταται την κάκητα,

με όλα τα παρελκόμενα

ή αυτός που υστερεί

και έχει αποστεωθεί από αγάπη;

_

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου