Όχι, δε του χρωστάω τίποτα. Κάθεται και μου μιλάει με το χέρι σηκωμένο και φωνάζει. Έχω κλείσει τα αυτιά μου μα δεν το βλέπει. Τόσα κιλά μαλάκα άνθρωπο δεν έχω ξαναδεί. Γυαλίζει το μάτι του. Τόση ώρα που φωνάζει, νομίζει πως τον έχω φοβηθεί. Πως τρέμω. Κι εγώ σκέφτομαι αν στην επόμενη πρόταση του πεταχτεί το μάτι ή σχηματιστεί κάπου αλλού στο λαιμό του μια φλέβα βουνό σαν τις άλλες που έχει κάνει οροσειρά. Γελοίος. Έμαθε τόσα χρόνια να διεκδικεί με την ένταση της φωνής του. Με κανένα άλλο όπλο. Απορώ με εμένα. Κάποτε ήμουν δέσμια των decibel αυτών. Όσο πιο πολλά τόσο πιο φοβισμένη. Πού σκατά πήγε τόσος φόβος; Άνοιξα ένα παράθυρο και τον πέταξα. Μα δεν το θυμάμαι.

Πλάκα που έχει πια. Να μη σε τρέμει πλέον καμία φωνή. Γιατί η δική σου υπερτερεί. Αυτό ρε γαμώτο. Να υπερτερείς και να το ξέρεις. Κι εκεί που νομίζεις ότι αν το νιώσεις ποτέ αυτό θα φωνάζεις περισσότερο για να τους καλύπτεις όλους τελικά καλύπτεσαι με τη σιωπή σου. Που δεν είναι ίδια με κανένα παρελθόν κουμπωμένο. Σωπαίνεις από λύπηση. Και από μια εσωτερική διάθεση που δε γουστάρεις να χαλάσεις για κανέναν καραγκιόζη.

Κάθομαι και τον χαζεύω πια σαν ταινία που δε θα έτρεχα ποτέ να δω στα σινεμά. Μου φτάνει το αποτυχημένο του τρέιλερ. Μου αρκεί. Κι εκείνος αποδυναμώνεται. Τον βλέπω να χάνει την μπάλα με μια ηρεμία που εκπέμπω. Πώς γίνεται να μην είμαι πια εκείνη θα απορεί. Αυτή που της φώναζε και του έλεγε πως έχει δίκιο τρέμοντας. Και που πειθήνια ακολουθούσε τις συμβουλές του για να λυθεί το όποιο πρόβλημα. Κάθε του πρόταση πλέον γεννιέται με αμφιβολία. Λεπτή η ισορροπία της λογικής.

Το χαμόγελό μου τον ενοχλεί και το ξέρω. Μα τι να κάνω. Δεν κρατιέται το ρημάδι. Πλέον παρακολουθώ μια κωμική σκηνή στην οποία μετέχω ευχάριστα. Από κομπάρσος πρωταγωνίστρια ρε συ. Και εκεί που έλεγα ότι δε μου ταιριάζει ποτέ ένα τέτοιο ρολάκι, τώρα στο μυαλό μου του υπογράφω ήδη το αυτόγραφό μου και του το δίνω.

Τα χάνει και φεύγει.

Κερδίζω και μένω.

Το κοινό αποθεώνει!

Pamal.

_

γράφει η Alma Libre