Κοιτάζω το μαύρο ουρανό
πώς λικνίζεται νωχελικά στον ήχο της σιωπής.
Πιάνω ένα αστέρι, πιάνω τον κόσμο, επαφή με το άπειρο
Κι εσύ πλανιέσαι στις φωτεινές σκιές…
Γιατί τα “ω” να κάνουν τόσο επώδυνη την απώλεια;
Πλάι σε ένα μαραμένο λευκό τριαντάφυλλο
που μου ‘δωσες
αναζητώ το κουράγιο.
Σ’ αγαπώ. Δεν πρόλαβα να στο πω όσες φορές μπορούσα.
Συγχώρεσέ με.
Ο χρόνος ασυγκίνητος μπροστά στην απουσία σου, κυλά το ίδιο γρήγορα,
λένε.
Και να… ξημερώνει.
Αστέρι του ουρανού μου,
καληνύχτα…
_
γράφει η Εύα Μπουγιούκου
Πιάνω ένα αστέρι, πιάνω τον κόσμο, επαφή με το άπειρο
Κι εσύ πλανιέσαι στις φωτεινές σκιές…
Γιατί τα “ω” να κάνουν τόσο επώδυνη την απώλεια;
για άλλη μια φορά ένα αισθαντικό σας ξεδίπλωμα… Καλημέρα
Σας ευχαριστώ πολύ αγαπητή… συνάδελφε! Να είστε πάντα καλά, με έμπνευση και δημιουργικότητα…!!! Καλό βραδάκι…
Η εξαιρετικά ευφυής φράση :”Γιατί τα «ω» να κάνουν τόσο επώδυνη την απώλεια;” απογειώνει το ποίημα. Συγχαρητήρια!!!
Είμαι ευτυχής που σας άρεσε! Ευχαριστώ πολύ. Καλημέρα