Να ’σαι λοιπόν απέναντι από την κάμερα. Την έστησες στο τρίποδο, εδώ στο άδειο κακοφωτισμένο δωμάτιο. Θέλεις το φως να είναι φυσικό, ό,τι φως υπάρχει, και οι θόρυβοι που έρχονται από το δρόμο δε σ΄ενοχλούν, σε διευκολύνουν να διαλύεις τη φωνή σου μέσα τους, να μη σε ξαφνιάζει ο ήχος της, να μη σε ξενίζει και σου κόβει τη ροή των σκέψεων που καίνε σαν αστραπές το μυαλό σου. Ο τοίχος πίσω σου θέλησες να είναι λερωμένος με στίγματα, να έχει τρύπες από καρφιά, δαχτυλιές, γραμμένες σκέψεις σκόρπιες. Κοιτάς την κάμερα στα ίσια, το πρόσωπό σου λίγο - λίγο γίνεται ασύμμετρο, τα χαρακτηριστικά σου δεν είναι πια στον ίδιο άξονα, τα φρύδια δεν είναι στην ίδια γραμμή, το σαγόνι στραβό, το στόμα σου ελαφρώς λοξό. Πότε άρχισε να συμβαίνει αυτό και τι πρόκειται να συμβεί μετά; Πάει πόσος καιρός τώρα που έφυγε; Δεν άντεξε να περιμένει μαζί σου. Από τότε που άρχισε ο χρόνος να μετρά αντίστροφα για την έλευση του αστεροειδή το φως της μέρας σαν να έχασε δυο τόνους, άμμος που μεταφέρθηκε βόρεια από ανέμους της ερήμου, έκατσε σαν θειάφι που έπεσε από τον ουρανό βάφοντας τα πεζοδρόμια.

Αυτή γινόταν όλο και πιο απρόσιτη, σαν κεραυνοβολημένη, η ζέστη κολλούσε πάνω σας, στριμωγμένοι στο διαμερισματάκι όλο και βγάζατε προς τα έξω την απελπισία σας, ξεσπάγατε με κινήσεις, ανυπόφορες εκφράσεις, χειρονομίες. Η ζωή σιγά - σιγά σας τύλιγε μονίμως οικεία και δεν υπήρχε τίποτα σημαντικό να δει κανείς που να μην το έχει δει τις προηγούμενες ώρες, ημέρες, βδομάδες και μήνες. Κι όλο το ίδιο γινόταν μέσα στη μέρα, ερχόσασταν και φεύγατε άσκοπα. Τα ψέματα που ακούγονταν από τις ειδήσεις σαν παρηγοριά αλλά κι αυτά που λέγατε μεταξύ σας τα υποστηρίζατε με πάθος, προσπαθώντας να δημιουργήσετε νέες πραγματικότητες. Οι ψεύτικες λέξεις έφτιαχναν εικόνες που κατέληγαν τρισδιάστατες. Είναι απαραίτητα τα ψέματα σε κάποιες συνθήκες. Όταν έφυγε σταμάτησες να ξυρίζεσαι και μπουκώθηκες με χάπια, γέμισε φάρμακα το ντουλαπάκι του μπάνιου. Ελάττωσες το φαγητό σου, έσερνες τα βήματά σου, μετακινιόσουν σαν να σφουγγαρίζεις το πάτωμα, έβλεπες πράγματα στα δωμάτια που δεν υπήρχαν. Μετρούσες τις μέρες που έλειπε αλλά κι αυτές που σε χώριζαν από την επίμαχη μέρα, το ίδιο κάνεις ακόμα και τώρα. Μοιάζεις άπλυτος και φοβισμένος, ένας φυλακισμένος που κάθε βροντή τον κάνει να αναπηδά, είναι ο αστεροειδής που πλησιάζει μέσα σ’ αυτή την καταιγίδα, θα είναι στην επόμενη;

Όταν χάθηκε οριστικά, έχασες το χώρο και το χρόνο, έχασες τον τελευταίο ακροατή, τον τελευταίο δέκτη. Εξατμιζόσουν. Κάποιες ώρες φανταζόσουν πως ήσουν ένας ξένος και περπατούσες σκυφτός κι αξύριστος δίπλα στα κτίρια. Έβλεπες τον εαυτό σου σε μια άλλη ζωή, και τώρα ακόμα τον βλέπεις σε κάποια ανώνυμη πόλη, να βολτάρει έξω από καφέ σε ασπρόμαυρες πόλεις, με διερχόμενα τραμ κι όμορφες γυναίκες κομψά ντυμένες. Τα οράματά σου ξεθωριάζουν γρήγορα αλλά κατά περίεργο τρόπο έχουν την πυκνότητα μιας ολόκληρης ζωής συμπιεσμένης. Σαν να ζεις στην πραγματικότητα μια εναλλακτική ζωή. Είσαι ιδρωμένος, κουρασμένος, πρέπει να έχεις χάσει βάρος. Το νερό στις βρύσες μοιάζει να λιγοστεύει, ο ουρανός σου φαίνεται πως στενεύει, πως κλίνει προς τα εσένα. Βαθιές ανάσες, παίρνε βαθιές ανάσες… Το πρόσωπό σου σαν να βυθίζεται σταδιακά στο συμπαγή σκελετό του κεφαλιού σου, έντονες οι κόχες των ματιών σου και τα δόντια σου σαν να προβάλλουν πιο έντονα.

Δείχνεις απαρηγόρητος και νικημένος. Σου είναι άγνωστες οι βδομάδες και ίσως οι μήνες που σε περιμένουν. Θέλεις να βγεις, να χωθείς στο ποτάμι της πόλης, στη ναυτία της κυκλοφορίας, στα πρόσωπα, τις φωνές, στις οικοδομές με τις διαλυμένες σκαλωσιές, στα τρελαμένα ταξί, όλα και όλοι φαίνεται να το έχουν πια αποδεχτεί, βιάζονται να ριχτούν με εξαιρετική ορμή σαν άμορφη μάζα σε δίνη και να σκορπίσουν. Μαγεμένοι αδημονούν με πάθος για τη μοιραία σύγκρουση.

_

γράφει η Βασιλική Ζαφειροπούλου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!