Αχ, και να σε είχα εδώ

Ο ήλιος είναι καταμεσής του ουρανού, έτσι μπορεί και εκείνη να καταλάβει πως είναι μεσημέρι. Ρολόι δεν υπάρχει μέσα στο δωμάτιο. Την ώρα  την καταλαβαίνει από την θέση του ήλιου. Μα δεν ξέρει πια τον μήνα και τη μέρα… Ξέρει ότι κάνει κρύο αφού όλοι έξω από το παράθυρο της κυκλοφορούν με παλτό… μα δεν ξέρει αν κοντεύουν τα Χριστούγεννα… κάποτε ήταν η αγαπημένη της γιορτή. Τα πάντα στολισμένα και χαρούμενα, γλυκά, δώρα, τραγούδια, βόλτες.  Είναι πολύ καιρό εκεί μέσα το ξέρει… είδε πολλές εναλλαγές από το παράθυρο της. Άνθρωποι με κοντομάνικα και καπέλο, μετά με ζακέτες, μετά με παλτό… και πάλι από την αρχή. Κάποτε είχε και όνομα… Μάγδα… Τώρα η Μάγδα την κοιτάει σαν ξένη, κάθεται απέναντί της, λες και δεν είναι το ίδιο πρόσωπο… όχι, η Μάγδα είναι ακριβώς ένα μέτρο μακριά της… Ξέρει πολύ καλά τι έχει… της το είπε ο γιατρός ξεκάθαρα. Μια νευροψυχιατρική νόσο, μια ψύχωση. Έτσι της είπε ο γιατρός... άλλοι είπαν σχιζοφρένεια… μα δεν της αρέσει αυτή η λέξη. Όχι, προτιμάει να το λέει ψύχωση…  Κάποιες λέξεις της χτυπάνε πολύ άσχημα, σχεδόν την πονάνε… Παίρνει και φάρμακα… παίρνει φάρμακα  μα… μα η Μάγδα είναι ακόμα απέναντί της. Ακριβώς ένα μέτρο μακριά…  Τα παίρνει πολύ καιρό μα η απόσταση δεν μικραίνει… ακριβώς ένα μέτρο. Τσάμπα τα παίρνει το ξέρει… Μα όταν αντιδρά  και δεν ανοίγει το στόμα της για να τα πιει, η Μάγδα που είναι απέναντί της  παύει να είναι μουγκή, ξαναβρίσκει την μιλιά της και της λέει φρικτά πράγματα… στα αλήθεια πολύ φρικτά πράγματα. Εκείνες της μέρες δεν έχει και όρεξη να γράψει στο ημερολόγιο της. Κάθεται με τα χέρια στα αυτιά της για να μην ακούει την Μάγδα… μπορεί να κάτσει πολλές ώρες έτσι.  Μα σήμερα είναι καλά, έχει πάρει το στυλό της και γράφει. Η Μάγδα την κοιτάει βουβή. «Με ξύπνησαν νωρίς πάλι σήμερα για να μου δώσουν να καταπιώ τα πολύχρωμα χαπάκια τους. Δεν ξέρω τι μανία τους πιάνει με αυτά. Πρωί μεσημέρι βράδυ χαλάνε την ησυχία μου και μου φέρνουν μια χούφτα από δαύτα. Έτσι απλά ανοίγουν την πόρτα και μπαίνουν, δεν τους νοιάζει αν έχω την όρεξή τους. Το τετράδιο μου έχει τελειώσει και αναγκάζομαι να γράφω σε χαρτοπετσέτες… Να και τώρα σε μια τέτοια γράφω… Μα καλά δεν δικαιούμαι ένα ημερολόγιο; Η νοσοκόμα όλο αύριο κι αύριο λέει… Δεν με συμπαθεί. Κανείς δεν με συμπαθεί εδώ μέσα. Μα και έξω; Υπάρχει ακόμα κάποιος να με περιμένει; Ξέρεις… τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να θυμηθώ πόσο καιρό είμαι εδώ μέσα….  Με έχει πιάσει μια νοσταλγία τώρα τελευταία. Δεν θυμάμαι αν στο έχω πει, μα νομίζω πως δεν θα βγω από εδώ. Αλλά και να βγω δεν θα έχω που να πάω. Μοναξιά… κανείς δεν νιώθει, δεν ακούει, δεν βλέπει ότι εγώ… Ούτε καν η Μάγδα… Και εκείνος… Τον σκέφτομαι ώρες ώρες. Τον θυμάμαι. Ήταν όλα τόσο όμορφα. Είχα τα πάντα, νιάτα, μόρφωση, ομορφιά δουλειά, εκείνον. Μα ξαφνικά όλα φαίνονταν περίεργα, ξένα. Δεν υπήρχε ησυχία μέσα στο κεφάλι μου. Φωνές! Φωνές με διέταζαν, με μάλωναν, με κατηγορούσαν. Δεν άντεχα. Ούτε εκείνος άντεξε. Ούτε η Μάγδα άντεξε…» Σταμάτησε να γράφει, σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο. Κοιτούσε έξω με στυλωμένο το βλέμμα.   Τότε αποφάσισε να κάνει κάτι που είχε καιρό, πάρα πολύ καιρό να κάνει. Πήγε στο μπάνιο. Σήκωσε τα μάτια της και κοίταξε ευθεία μπροστά της τον καθρέφτη. Απέφευγε όσο μπορούσε αυτόν τον καθρέφτη, πάντα έμπαινε σκυφτή και δεν σήκωνε το βλέμμα να αντικρύσει το είδωλό της. Ψηλάφισε το πρόσωπο της σαν τυφλός που προσπαθεί να αναγνωρίσει το άγνωστο. «Αχ, και να σε είχα εδώ…» ψέλλισε… μα η Μάγδα ήταν ακριβώς ένα μέτρο μακριά της.

της Κατιάννας Πανουριά