Σπάραξε πάλι μου η καρδιά,
βούρκωσαν μου τα μάτια,
ακόμα και η αμμουδιά
χίλια έγινε κομμάτια…
Άψυχο πως το δέχτηκε
πικρό θάλασσας δώρο
κορμάκι που τ’ ορέχτηκε
θεριό ένα αιμοβόρο;…
Προσκέφαλό του τ’ αλμυρό
που σκάει γλυκά το κύμα
κι η άμμος στρώμα μαλακό,
πως να σβηστεί το κρίμα;
Άνεμε γιατί σώπασες
γιατί πια δεν ουρλιάζεις;
Κι αν πια το κύμα κόπασες
την μοίρα δεν αλλάζεις…
Βουβός κι αν είναι ο πόνος σου
φύσα στα φυλλοκάρδια
κι ίσως ξυπνήσεις μόνος σου
τ’ ανθρώπινα κοπάδια…
Και λογιστούν το κρίμα τους
που χρόνια πια κοιμούνται
σαν δουν μπροστά το θύμα τους
κι αιώνια το θυμούνται…
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης – Αργοναύτης
Φυσα στα φυλλοκαρδια…..φυσα να μας παρεις και να μας σηκωσεις …..
Άννα μου…. :’)
Αχ…. 🙁
Αχ…. ακριβώς… αχ… και …. γιατί;;;
Αριστούργημα …
Χίλια, χίλια, μπράβο!!!
Αυτό, δε, το ιδιωματικό ομοικατάληκτό σου,
περιβάλλει με τόση γοητεία και τεχνική
το περιεχόμενο των ποιημάτων σου
κάθε φορά …
Καλό βράδυ Σπύρο!
Αριστούργημα …
Χίλια, χίλια, μπράβο!!!
Αυτό, δε, το ιδιωματικό ομοιoκατάληκτό σου,
περιβάλλει με τόση γοητεία και τεχνική
το περιεχόμενο των ποιημάτων σου
κάθε φορά …
Καλό βράδυ Σπύρο!
Μεγάλη συγκίνηση τα λόγια σου μετά από το τόσο δυνατό δικό σου κομμάτι… Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο… Λέξεις δεν βρίσκω… Άργησα να το δω και να απαντήσω εξ αιτίας μιας περιπετειούλας υγείας (μόλις βγήκα από το νοσοκομείο μετά από επέμβαση αφαίρεσης χοληδόχου…)…
Δυνατό το ποίημα σου Σπύρο μου!!
Δακρύζω και κλαίω!!
Κλαίω κι ανατριχιάζω!!!
Τι άλλο να σου πω;;;
Δεν έχω.
Ευαίσθητη και γλυκύτατη φίλη μου τα είπες όλα… Περισσότερα από όσα χωράνε οι λέξεις…. Σε ευχαριστώ πολύ….
το ποιημά σας κύμα να γίνει για να αφυπνιστεί όλη η ανθρωπότητα…κάθε ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη κ΄ δεν μπορεί να γίνετε βορά σε κάθε λογής “αρπακτικό” …άραγε πόσο αποτιμάται σήμερα η ανθρώπινη ζωή?…ποιόν είχε πειράξει αυτό το τρίχρονο αγγελούδι?η λέξη “ανθρωπιά” τείνει να εξαφανιστεί σήμερα από το λεξιλογιό μας…
Ω τι όμορφη ευχή! Με κάνατε να δακρύσω και να ανατριχιάσω από συγκίνηση… Κύμα να γίνει, ναι… κύμα…. Να ξεσπάσει στον μακάριο ύπνο των βρόμικων συνειδήσεων και να τον εξαφανίσει… Κι εκείνες πλέον αφυπνισμένες να καθρεφτιστούν στο κύμα αυτό και να προσπαθήσουν να ξεπλύνουν την βρομιά…
Μακάρι …για να μην υπάρξουν άλλοι Αιλάν σε αυτόν τον τόπο…να μην υπάρξει άλλος πατέρας που θα γυρίσει σπίτι του κ μαζί με το φόβο κ΄την αγωνία θα προστεθεί κ΄μια ατέρμονη μοναξιά…
Μακάρι Ντινάκι…. Μακάρι…